اعتراف به کودتا

وبلاگ «ايران ـ نشنال»

سرانجام در کمتر از یکسال پس از کودتای 22 خرداد 88 حکومت ناچار شد تحت شرایط سیاسی موجود رسماً به کودتا اعتراف نماید. سردار علی لاریجانی رئیس قوه مقننه جمهوری اسلامی تلاش نمود تا «کودتای سپاه» را آرزوی «امام» قلمداد نموده و آنرا امری مفید برای کشور جلوه دهد. اینکه حکومت حاضر می شود حتی «امام» خود را در حد یک طرفدار «کودتا» پائین بیاورد، نشان دهنده وخامت اوضاع داخلی است.

اظهارات سفیهانهء لاریجانی در کنار مصاحبه مفتضحانه مرتضی نبوی، تئوریسین نیروهای تندرو، و اعلام عجز در مقابل جنبش سبز و اعتراف به اینکه اکثریت افراد حکومت «بریده اند» و عده کمی در داخل حکومت از خامنه ای حمایت می کنند، نشان می دهد که چگونه کودتاچیان از وحشت شکست و سقوط می لرزند.

تأکید بر «امام» و اینکه ایشان از «کودتای سپاه» خوشحال می شده است صرفاً کاربردی داخلی داشته و برای کاهش التهابات خودی های نظام است. سپاه همهء نظام نیست و نیروهای نظامی و انتظامی و اطلاعاتی و سیاسی دیگری نیز هستند که از مسلط شدن سپاه بر مقدرات کشور و بیرون ماندنشان از تقسیمات قدرت بشدت ناراضی هستند. در عین حال برای همه روشن است که سپاه در حقیقت «حزب رهبری» است و رهبر با تکیه بر «حزب مسلح» خود در صدد ادارهء کشور است.

رئیس جمهور کودتا، رئیس مجلس کودتا، شانزده وزیر از 21 وزیر کابینه، یکصد و ده نمایندهء مجلس، اکثریت سفرا و استانداران و فرمانداران، مشاور رئیس قوه قضائیه کودتا، فرمانده و مسئولین ارشد نیروی انتظامی، و انبوهی از مدیران پروژه های کلان اقتصادی کشور سپاهی هستند و همگی عضو «حزب خامنه ای».

اما چه ضرورتی داشت که لاریجانی با این صراحت به «کودتای سپاه» اعتراف نموده و «امام» را هم خرج کودتاچیان نماید؟

واژهء «کودتا» از زبان فرانسوی وارد زبان فارسی شده‏‏است. کودتا از طریق خشونت یا تهدید به آن انجام می‏گیرد. این خشونت معمولاً محدود و ناگهانی است و از سوی عده‏ای اندک (برخلاف انقلاب که از سوی بیشتر مردم انجام می‏‏گیرد) به کار بسته می‏شود. یک کودتا تنها در دو صورت موفق خواهد بود. یا فعالان سیاسی در جامعه باید کم ‎شمار باشند، یا کودتا باید به تائید بخش قابل‎ توجهی از فعالان سیاسی برسد. ائتلاف اکثریت فعالان سیاسی برای حمایت از کودتا تقریباً امکان‏ ناپذیر است، از این رو حالت دوم کمتر رخ می‏دهد. تقسیم قدرت نیز در کودتا میان گروه‏های سیاسی به سختی صورت می‎گیرد. در غیاب این شرایط، کودتا به شکست یا جنگ داخلی می‎انجامد.

«کودتا» کلمه ای منفی و ننگ آور و کثیف است و «کودتاچی» در همه دنیا محکوم و مطرود است. کودتا توسط عده ای معدود، و نه اکثریت مردم، برای چنگ انداختن به منابع قدرت و ثروت انجام می پذیرد بدون اینکه توجهی به خواست و منافع مردم داشته باشد. حال چگونه است که یک واژه «کثیف» تا این مقدار به کام حکومتیان شیرین و خوش می آید و حتی حاضر می شوند «امام» را هم به آن آلوده نمایند؟

هنوز سالگرد کودتا فرا نرسیده، کودتاچیان طعم شکست را مزه مزه می کنند و خود را در شرایطی می بینند که دیگر انکار کودتا برایشان مقدور نیست. بخش وسیعی از بدنه نظام به این آگاهی رسیده است که سپاه بعنوان حزب رهبری، با فرماندهی و هدایت رهبر، اقدام به کودتا نموده و قصد بلعیدن تمام قدرت را دارد. هنگامی که دیگر امکان انکار «کودتا» وجود ندارد، ناچاراً باید به روش جمهوری اسلامی، واژه «کودتا» را تطهیر نموده و آنرا مقدس جلوه داد. «کودتا» بقدری خوب و عالی است که حتی «امام» هم آرزوی «کودتا» می کند، البته بشرطی که «سپاه» کودتا کند. اگر ارتش کودتا کند که همگی خائن هستند و تیرباران خواهند شد، ولی چنانچه همین عمل زشت را سپاه انجام دهد، باید مورد تشویق و تقدیر قرار گیرد.

حکومت خودش هم دیگر علاقه ای به دفاع از صحت و سلامت انتخابات ندارد، نمی تواند چنین ادعایی کند، بلکه فقط بر تعداد کل رای دهندگان تأکید نموده و حاضر شدن آنها پای صندوق های رای را نشانه رأی به نظام و ولی فقیه دانسته و در نتیجه این «تشخیص رهبر» و «مصلحت سنجی رهبر» است که رأی آورده و صلاحدید رهبر هم این بوده که سپاه «کودتا» کند زیرا این موضوع از آرزوهای ناکام مانده «امام» بوده که بدست خامنه ای محقق شده است.

ولی فقیه و عمال وی چنان در ماکیاولیسم غرق شده اند که زشت ترین و شنیع ترین اعمال را نیز برای ماندن در قدرت برای خود مباح می دانند و همین روزها است که بدستور رهبر، سالگرد «کودتای مقدس» در تقویم سالیانه بعنوان یک «جشن ملی» ثبت شده و شاعران و مداحان درباری در وصف آن گلو پاره کنند.

سردرگمی و وحشت حکومت نتیجه مقاومت درخشان مردم ایران در یکسال گذشته است که تنفر از استبداد و دیکتاتوری را به هر شکل ممکن ابراز نموده و حاضر به پذیرش کودتای ننگین نشده اند. مردم تا کنون اثبات کرده اند که اوضاع دیگر هرگز به حالت عادی بازنخواهد گشت مگر اینکه ظلم و سیاهی جای خود را به آزادی و دموکراسی بدهد

http://irannational.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

 https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه