هرکس مسيحى نيست کشته مى شود!

برگرفته ای «اسنادی تاریخی تقدیم به عالیجناب پاپ»

گردآورندگان: نرگس یزدی- معصومه امیرلو

قتل عام های یهود توسط کلیسا و پاپ، آغاز یک رشته حملات شدیدی بود که تا عصر ما ادامه یافته است.

در 1235م، در شهر بادن، قتلی به دست شخص نامعلومی اتفاق افتاد که آن را به یهودیان نسبت دادند و همین واقعه منجر به قتل عام یهودیان در این شهر اروپایی شد.

در سال 1243م، تمامی سکنه ی یهودی «بلیتس» واقع در نزدیکی «برلین» را، به اتهام آنکه بعضی از آنها کلوچه ی متبرک عشای ربانی را آلوده ساخته اند، زنده زنده در آتش سوزانیدند.

در 1283م، اتهام قتل کودکان مسیحی دوباره در ماینتس مطرح شد و با وجود همه کوشش هایی که ورنر، اسقف اعظم آن ناحیه، در تکذیب این موضوع مبذول داشت، گروهی از یهودیان به قتل رسیدند و خانه های همه ی یهودیان تاراج شد.  

در سال 1285م، شایعه ای همانند، مردم «مونیخ» را برانگیخت. صدوهشتاد نفر یهودی به کنیسه ای پناهنده شدند، اما مسیحیان، آن بنا را آتش زدند و همه ی آن 180 نفر را در آتش به قتل رساندند. یک سال بعد در اوبروزل چهل تن از یهودیان قتل عام شدند.

در 1298م، هرچه یهودی در روتینگن بود به اتهام بی حرمتی به یک کلوچه متبرک عشای ربانی به هلاکت رسیدند.  

در فرانسه نیز با شروع جنگ های صلیبی بر ضد مسلمانان در آسیا، در بزیه، هجوم به محله  یهودیان شهر یکی از آداب مرتب هفته  سوگواری مصلوب کردن مسیح محسوب می شد.

در 1236م، صلیبیون مسیحی به کوچ نشین های یهودی «آنژو و پواتو» به ویژه در «بوردو» و «آنگولم» هجوم بردند و به کلیه  یهودیان حکم کردند که باید مسیحی شوند و غسل تعمید کنند. چون یهودیان از قبول چنین حکمی خودداری ورزیدند، صلیبیون سه هزار تن از آنان را در زیر سم اسبان خویش به هلاکت رسانیدند.

در فرانسه، «لویی نهم» به تمام یهودیان امر کرد که نسخه های «تلمود» خود را به عمال دولت تحویل دهند، و اعلام کرد که مجازات متخلفین مرگ است.  

در 1263م، چنین کاری در بارسلون صورت پذیرفت. «رایموندو ذاپنیافورت»، که تصدی دستگاه تفتیش افکار را در «آراگون» و «کاستیل» به عهده داشت، متعهد شد که همه ی یهودیان این دو ناحیه را به پذیرفتن مسیحیت وادارد.  

در 1264م، یک هیئت کلیسایی تمامی نسخه های تلمود یهود را در آراگون جمع آوری کرد، و همه ی عبارات ضدمسیحی را از بین برد، و از آن حذف کرد.

 تعقیب و آزار یهودیان در همه ی سرزمین های مسیحی، رایج بود و در عرض شش ماه صدوچهل اجتماع مذهبی یهود به کلی نابود شد. بعد از این کشت و کشتارها در 1286م، بسیاری از خانواده های یهودی ماینتس، ورمس، شپایر، و سایر شهرهای آلمان را ترک و به سرزمین های اسلامی کردند تا در بین مسلمانان زندگی کنند.

دو شورای مذهبی مسیحی، یکی در سال 1313م، به «زامورا» (Zamora) و دیگری در 1322م، به «والا دولید» (Valladolid) تشکیل شده و هر دو نیز به طور شگفت انگیز و معنی داری در سرزمین اسپانیا برپا شد و حرکت قاطع و تازه ای در زمینه ی محدود ساختن روابط بازرگانی و اجتماعی با مسلمانان و یهودیان پدید آورده بود.  

آداب و رسومی که از مدت ها پیش متداول شده و رسمیت یافته بود، مبنی بر اینکه عامه ی مردم مسیحی هم، پیوسته از پزشکان مسلمان و یهودی برای درمان خود استفاده کنند، و حتی در طبقه ی اعیان و اشراف مقبولیت یافته و خود دربار نیز از این قاعده مستثنی نبود، اجلاس مذکور به مبارزه با این وضع پرداخت و علیه مسلمانان و یهودیان علناً رفتاری خشن و سرکوب گر پیشه ساخت و ریشه ی هرگونه همزیستی بین جوامع مسیحی و یهودی را می سوزاند.  

در 30 مارس 1492م، که یکی از سال های پرهیاهوی تاریخ اسپانیاست، فردیناند و ایزابل فرمان تبعید عمومی یهودیان را صادر کردند. تمام یهودیان، از خرد و کلان و توانگر و ناتوان، می بایست تا روز 31 ژوئیه اسپانیا را ترک گویند و مجازات هرکسی که باز می گشت مرگ بود. در این مهلت کوتاه، یهودیان می بایست کلّ اموال و املاک خود را به هر قیمت رها کنند و بروند.

در اواسط جنگ های صلیبی یکی از کشیشان مسیحی به لویی هفتم نوشت: چه حاجت است که ما برای سرکوبی دشمنان مسیحیت به ممالک دور برویم، در حالی که یهودیان در میان ما راحت اند.  

در سال 1415 م، پاپ «نیکولای پنجم» فرمان داد که هر شخصی مظنون به انجام آداب مذهبی یهود به محکمه ی انگیزیسیون جلب شود و بدین ترتیب  300 هزار یهودی قتل عام و بقیه به ایتالیا گریختند و از آنجا نیز مجبور به مهاجرت به کشورهای اسلامی و دولت عثمانی شدند، زیرا مسلمانان با مسیحیان و یهودیان با محبت و مدارا رفتار می کردند.

دادگاه های تفتیش در قشتاله اندکی پیش از سقوط غرناطه بود، یهودیانی که سالیان دراز در سایه دولت اسلام در آزادی و امنیت گذرانیده بودند، نخستین قربانیان سیاست جدید صلیبی پاپ در اسپانیا شدند. از این قرار که چون غرناطه به دست پادشاه و ملکه ی کاتولیکی افتاد و یهودیان در زیر فرمان حکومت مسیحی درآمدند،

در سی ام مارس سال 1494م، فرمانی صادر شد که یهودیانی که مسیحی نمی شوند در هر شرایط و سنی که هستند باید در مدت چهارماه از تاریخ صدور این فرمان قشتاله را ترک گویند و هرگز بدان باز نگردند و کسانی که از این حکم سرپیچی کنند به مرگ محکوم خواهند شد. همچنین هیچ یک از اهالی قشتاله پس از انقضای این مدت حق ندارند آنان را حمایت کنند یا در جایی مأوی دهند. بسیاری از یهودیان که نمی خواستند وطن مألوف را ترک کنند یا اموال خود را از دست بدهند مسیحی شدند. بسیاری نیز در زندان های کلیسای مقدس مردند یا سوزانده شدند. جمعی نیز سر به دیگر بلاد نهادند و رفتند. اما حتی یهودیانی که مسیحی شده بودند،  نیز از تعقیب و آزار در امان نماندند زیرا به کوچکترین شبهه ای به زندان می افتادند.

 جنایات صلیبی نه فقط علیه مسلمانان و یهودی، بلکه حتی علیه ارتدوکس ها و پروتستان ها نیز در سراسر تاریخ، به شدّت در جریان بوده است که به چند نمونه ی تاریخی از زبان موّرخان تمدن غرب اشاره می کنیم. ارتش صلیبی پاپ «اینوکنتیوس سوم» حتی به مسیحیان سایر فرقه ها نیز رحم نمی کرد به نحوی که حتی مسیحیان غیر کاتولیک نیز چون یهودیان، عملاً مسلمانان را بر پاپ و حکومت صلیبی اش ترجیح می دادند، چنانچه «نیکتاس» ارتدوکس  بارها می گفت: «مسلمانان که ظاهراً دشمن ما هستند از این مردان غربی (صلیبیان اروپا) که خود را مسیحی می دانند، بسیار مهربان ترند».          

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* اطلاعاتی برگرفته از «تاریخ تمدن ویل دورانت، عصر ایمان»، کتاب اول، ص 500. 190. همان، ص 502. 191. همان، ص 503. 192. همان، ص 514. 193. همان، ص 501. ـ «تاریخ تفتیش عقاید»، فرانکو مارتینلی، دکتر ابراهیم صدقیانی، ص 25. 195. «اسلام و اقلیتهای مذهبی»، محمدباقر طاهری، صص 7-6. 196. «تاریخ دولت اسلامی در اندلس»، محمدبن عنان، عبدالمحمد آیتی، ج 5، ص 325. 
 

http://www.asriran.com/fa/pages/?cid=59032

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه