در زمستان های تبعید

علی یحیی پور (سل تی تی)

من آماده ام!

نسیم پـُر شبنم دهکدهء زادگاهم را به من دهید

تا در مغز فولادی جهان

عاشقانه ترین سرود را زمزمه کنم

خانه را روفته ام

در انتظار آمدن جنگل های پر قرقاول تو

تا دست بر شانه ات بگذارم

و مرگ را به سخره بگیرم

ببين، هنوز

در موجاموج خیالاتی برف زده

بدانجا پا می گذارم

که تو از عقاب های جوانت فوران می کنی

ببين، هنوز

زنده ام

زادهء طوفان ها و باران های خسته

خفته در مهتابی سر زده از ستارگان غريب

در مرغزاران پر از گاو های شیرده ناشناس

و هنور

در ستایش بهاران نجيبت

کلماتم را نخ می کنم.

وای...

چرا جویبارت چنين خونین است

چرا چکاوک های نارس ات

بر درختان مبهوت سلاخی می شوند؟

چرا زادگانت

در شب های عروسی

به سوگواری نشسته اند؟

خواب است يا کابوس؟

ره باریکه ای از آفتاب بر مرغزارانت می تابد

موج آب های خزر را می بینم

که مرغان ماهی خوار

بر فرازش می چرخند و بیرحمانه

ماهیانی را که به سطح می آيند

بمنقار شکار می کنند و می بلعند

اما، می بينم که

هزاران ماهی

در عمق آب های میهنم

چشم انتظار یک روز آفتابی اند.

زمان در مردمک چشمانم می لغزد

و ره باریکه ای از آفتاب

از پشت پنجرهء اطاقم

گل های قالی کهنه را بغل می کند و می بوسد

بيرون هنوز سرد است

به کلاغ ها می نگرم

که بر سر تقسیم شب با هم دعوا می کنند

و زمین

مثل آب چشمه

در من جاریست...

پانزدهم آپریل دو هزار و ده

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه