این خانه از آن ماست

فراخوان برای مشارکت در ساختن تاریخ مشترک

آه، انسان را دریابید

ای کسانی که خانه ی آزادی افراشتید

به رغم ساطورهای خون چکان

به رغم گلهای سربین

و این خانه را به خانه ی آرزو و دوستی بدل کنید...

در این روزهای سخت که خارج نشینان هر روز صبح در انتظار دیدن و شنیدن خبرهای تلخ به رسانه ها رجوع می کنند و یا جعبه ی پیغام های الکترونیکشان را می گشایند و یا با دیدن شماره ای از ایران بر صفحۀ سرد تلفن هایشان هول به جانشان می نشیند و یا دوستی، رفیقی و یا فامیلی به زندان و اتاق تمشیت دارند و بی خبری از عزیزانشان آنان را در حسی از گناه و حرمان فروبرده است و یا آنکه در حسرت همراهی با رفیقان و یارانشان در سخت ترین روزها می سوزند، به نظر می رسد که باید کاری کرد در این روزهای خونین و لحظه های سربین... کشور ما پس از یک قرن گویی آماده ی زایش تجربه ی خویشتن از مدرنیته (آزادی، برابری و دموکراسی) است و لاجرم قابلهء تاریخ را به بالین طلبیده است تا فرزندش را در میان چرک و خون بزاید. اما تاریخ نه ارابه ی آهنین خدایان است و نه دژکوبی بی مهار که خود بر خویشتن فرمان دهد. تاریخ تلاش انسانهایی است که آوار قرون را بر دوش دارند.

تاریخ ِ فردا حاصل کوشش امروزی انسان هایی‌ است که بر دوش گذشتگان شان ایستاده اند و لاجرم آینده را بهتر می نگرند. پس اگر تاریخ را این گونه می بینیم "چه باید کرد" نه سوالی از سر تکرار، که بر دوش گرفتن وظیفه ای ست از سر اختیار؛ اختیاری که از خودآگاهی و البته آگاهی به اجبار و ساختار سرچشمه می گیرد و لاجرم از آن فرا می رود. پس این نوشته را می توان یک فراخوان دانست برای مشارکت درساختن تاریخ مشترکمان؛ فراخوانی به گرد آمدن، نه برای ترتیب دادن یک تظاهرات و یا برگزاری یک سخنرانی، بلکه برای گردهم آمدن و تلاش مشترک برای گشودن جبهه ای دیگر؛ نه از آن جنس که پیشتر بوده و نه چندان غریبه با آن، که کوشش انسانی، پیوستار تاریخ است در فروغ لحظاتی اندک و کمیاب. کار انسانی بر بستر اندوخته ی کار انسانهای پیشین و هم عصر بنا می شود تا برآیندی را حاصل کند که پیش از آن متصور نبوده است.

پس این نوشته همزمان فراخوانی است برای بازخوانی تجربه جمعی کم نظیری که تحت نام کنفدراسیون یا اتحادیه دانشجویان و محصلین ایرانی‌ ردّ خود را بر حرکت های دانشجویی نیم قرن گذشته به جای گذشته است. باشد که این بازخوانی توشه‌ای برای در افکندن موثرتر طرحی نو به ارمغان بیاورد. آنچه این بازخوانی را ضروری می سازد نه فقط هم سنخی نسبی‌ موقعیت‌ها و ضرورت های تاریخی، بلکه همچنین این واقعیت است که کنفدراسیون به مثابه تشکلی مستقل، دموکراتیک، مبارز و خستگی‌ ناپذیر، پانزده سال کابوس خودکامگان و دیکتاتوری بود؛ تشکلی که در قحط سال های آزادی، طرفداران مشی مسلحانه و مبارزه ی سیاسی را در کنار هم نگه داشت و آنان را در تلاش مشترکشان هم افزود، تشکلی که دانشجویان ایرانی را از تشتت و گم گشتگی رهانید و همنشینی در عین استقلال، تجمع در عین تفارق و همراهی در حضور جداسری را به وجدان جمعی ایرانی، ایرانی استبداد آموخته، افزود.

پس این کلام فراخوانی است برای بازخوانی و نه تکرار، برای بازیابی و جستار در آنچه به میراث رسیده است که این خانه از آن ماست هرچند که سازندگانش آن را به قواره ی بضاعت و زمانه ی خویش ساخته اند...پس به پیش!

آنچه در بالا ذکر شد در حقیقت ماحصل مرحله ای بود از یک گفتگوی جمعی میان شماری از فعالین سیاسی و اجتماعی جوان در خارج کشور که در تلاش برای همگرایی بیشتر جوانان و دانشجویانی هستند که عرصه های امروزه ی سیاست ورزی را برای خود کافی نمی بینند و یا به دلایلی از زیرمجموعه انگاشته شدن سیاست ورزان حرفه ای به تنگ آمده اند و برای حرکتی از پایین و دمکراتیک آماده اند.

در کشاکش چنین بحث ها و دغدغه هایی و در پی آشنایی و تبادل نظر با فعالین سایر گروه ها، این جمع مطلع گردید که بحث های مشابهی در برخی جمع های دیگر نیز وجود دارد و از آنجا که جمع حاضر خود را متعهد به روندی دمکراتیک می داند، بر آن شدیم تا با ارسال این نوشتار، سایر دوستان را به بحث و هم اندیشی پیرامون کنفدراسیون، اتحادیه و یا نامی متناسب با حرکتی جمعی و دمکراتیک، در سطحی وسیع تر و عمومی تر فرا بخوانیم. در پایان از همه ی عزیزانی که به احیای چنین تشکلی می اندیشند و یا به نوعی مفهوم مشابه دیگری را در ذهن دارند، صمیمانه دعوت می کنیم برای همیاری قدم پیش گذارند تا امکان گفتگوی جمعی در این باب در فضای عمومی تری فراهم گردد. ما پیشنهادی اولیه را که می تواند برپایی جلسه ای مشورتی باشد به منظور بحث و رایزنی در همین مورد در قالب سمیناری موضوعی و یا چیزی نظیر آن به دوستان پیشنهاد می دهیم. زمان و مکان پیشنهادی ما به شرح زیر است. ما مشتاقانه در انتظار پاسخ و نظرگاههای شما هستیم.

Iranian Students & Youth Networks Conference

Time:

from the 2nd to the 5th of April 2010 (Easter weekend(

Location:

Brussels, Génération Europe

سهیل آصفی (آلمان) ـ  آسارا ابتیائی (آلمان) ـ مریم افشاری (سوئد) ـ سینا انصاری (فنلاند) ـ احمد باطبی (آمریکا) ـ مسعود بانبرستا (هلند) ـ کیا پارسا عالی پور (هلند) ـ آناهیتا حسیني (سوئد) ـ امین حصوري (آلمان) ـ گلناز خواجه گيري (سوئد) ـ سهراب خوشبوئی (آلمان) ـ مزدک دانشور (هلند) ـ پردیس رحمانفرد (سوئد) ـ بهرنگ ریاحی (آلمان) ـ پژمان سلیم (هلند) ـ علیرضا کاظمی (هلند) ـ فرشین کاظمی نیا (فرانسه) ـ تیکا کالاکی (بلژیک) ـ مهدیه کلهر (آلمان) ـ پریسا نصر آبادی (سوئد) ـ شاهین نصیری (هلند) ـ بهار مجدزاده (فرانسه) ـ میترا یوسفی (آلمان)

این فراخوان صرفا از طریق ایمیل ارسال شده است. دوستان و شبکه های دریافت کننده می توانند آنرا در اختیار اعضاء یا دیگر دوستانی که تصور میکنند مخاطب این فراخوان هستند قرار دهند.

 لطفا دوستانی که مایلند به امضا کنندگان این فراخوان بپیوندند اسامی خود را حداکثر تا تاریخ شنبه 27 فوریه ساعت 12 شب به وقت اروپا به ایمیل زیر ارسال کنند.

conference.iran@gmail.com

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه