صف آرایی در تقابل با رژیم جمهوری اسلامی

سیروس ملکوتی

این روزها تلاش کنشگران سیاسی و همچنین اندیشه ورزان اجتماعی در تقابل با طرح ارائه شده از سوی اقای موسوی و سپس گروه موسوم به اتاق فکر، این پرسش را میتواند به همراه اورد که چرا قادریم تنها در هنگامه های تنگناهای تقابل به سازماندهی اندیشه خود دست یابیم؟

سی سال فرصت داشته ایم تا همایشی را پدید بیاوریم اما یا نخواستیم و یا نتوانستیم. هنوز هم نمی دانیم آیا نیروی سکولار قادر است به آرایش و چگونگی حضور اجتماعی خود دست یازد؟ و اگر قادر گردید در چه سطحی از کمیت اجتماعی نقش خود را تصویر خواهد نمود؟

در همین ابتدا می بینیم که بخشی از باورمندان به سکولاریزم می روند تا با اندیشه دین سالار پیمانی را پدید آورند. هرچند این پیمان در حقیقت تنها به مفهوم انکار خویشتن و تسلیم به قوای سیاسی غیر و باور دیگر به وقوع خواهد پیوست و به گمانی خاطرهء اتحاد مقدس آغازین واهه های تولد این نظام را به خاطر می آورد، آن هم با نظام و قوایی که دین سالاری را نه یک کلمه کمتر و نه بیشتر می پذیرد.

سازماندهی چالش قدرت ها در سامانه مدرن اجتماعی از مهمترین شروط نخستین برای دخالت موثر اجتماعی درک می شود. تنها با داشتن قطب بندی های اجتماعی و سیاسی ست که می توان سخن از هر همایشی نمود؛ همایشی که ائتلاف سیاسی و یا اتحاد و یا حتی جبهه مشخصی را در نظر دارد.

غیر از این، حضور گسست واره نیرو و توان های سیاسی - اجتماعی را درون یک قطب بندی تبیین شده سیاسی به تعریف می کشانیم.

طرح هایی برای برپایی و انجام پذیری قطب بندی اجتماعی سیاسی پیش رویمان قرار دارد. میتوان با تکیه به همین نمونه های پیش روی اگر مواردی افزون مورد بحث داریم به تدقیق ان بپردازیم.

ضرورتا نمی بایست به تداوم فرهنگ رفتاری به نام اتوریته سیاسی این و آن باور سیاسی بهای چندانی داد، زیرا می دانیم چنین اتوریته ای در این معرکهء از هم گسسته مفهومی ندارد جز آنکه بهانه ای برای گسست و تنهایی خود بیابیم.

بیانیهء اسماعيل نوری علا، با امضای برخی از شخصیت ها و کنشگران سیاسی- اجتماعی می تواند سرآغاز بحثی خلاق و مداخله گر باشد. می توان آن را در یک گفتمان جدی تدقیق نمود و یا اگر گمان می داریم حداقل های مشترکمان را بیان می دارد پذیرایش باشیم.

تنگنای وقت، حوصله و شکیبایی چندانی در اختیارمان نمی گذارد. زیرا داشتن ایده، تازه سرآغاز کاری گسترده را پیش رویمان قرار میدهد.

نیروی سکولار صحنهء سیاست معاصر ایران به مواردی همچون برابری طلبی زنان، حقوق برابر شهروندی، مسئله ملی و حقوق فرهنگی و اجتماعی خلق های ایران و پایه گذاری حق تعیین سرنوشت، که تنها منشوری قابل پذیرش برای تمامیت ارضی خواهد شد.

مسئلهء قانون اساسی بر بنیاد منشور جهانی حقوق بشر بدون تفسیر و افزودن پیشوند و پسوند بدان توجه خاصی در کلیت و عمومیت خود دارد.

ما می توانیم بر این بنیاد نیروی گسترده ای را فراهم آوریم. که حضور اجتماعی موثری را در صحنه سیاست نقش آفرین باشد.

آخرین پرسش در ذهنیت همگان شاید تصمیم بر سر نظام سیاسی بدیل باشد. دو راه بیش، پیش روی نخواهیم داشت: از هم اکنون و طبعاً پذیرش گسست دیگری در صفوف اپوزیسیون، و یا واگذاری طرح این پرسش به زمان خود، در یک رفراندم.

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه