چرا اوباما با ما نیست؟

شهرام فریدونی

در این روزهای بحرانی و سرنوشت ساز روزی نیست که  ما نشنویم که چرا جامعه جهانی و در راس آن آمریکا و اتحادیه اروپا از ایرانیان و تلاش آنان برای رهایی و آزادی از ننگ جمهوری اسلامی، آنچنان که شایسته است دفاع نمی کنند. ادعا و انتظاری که به نظر اینجانب فقط تا حدودی درست است. می گویم فقط تا حدودی، چرا که به نظر اینجانب انتظار اینکه جامعه جهانی بدون اینکه طرف معامله ای داشته باشد، بخواهد و یا اصولاً بتواند به ما ایرانیان کمکی بکند انتظاری است خام و بسیار بیمورد.

به ادعای اینجانب، جامعهء جهانی، در شرایط فعلی جهان، خاورمیانه، بخصوص عراق و افقانستان،  محقا وجود نکبت جمهوری اسلامی را با تمام معایبش بر خلاء بعد از فروپاشی آن ترجیح خواهد داد و در نبود آلترناتیو و یا حکومت سایه، هرگز پشت جمهوری اسلامی را تا آنجا خالی نخواهد کرد که این رژیم منفور از هم فرو بپاشد. متاسفانه این موضوع را جمهوری اسلامی به مراتب بهتر از مخالفان آن درک کرده و فهمیده است. امروز همه می دانند که جامعهء جهانی یکبار در سال 57  در مقابل اراده ملت ایران سر فرود آورد و رفتن شاه را گردن نهاد. مسیله ای که بعضا به خواسته و بعضا ناخواسته ذکر نمی شود این است که جامعه جهانی در آن زمان از امکان معامله با گروهی منسجم و با رهبری مقتدر در راس آن  برخوردار بود. امری که متاسفانه امروز صحت ندارد و موجود نیست.

پس دفعه دیگر که به جان اوباما و جامعهء جهانی غر میزنیم، قدری انصاف داشته باشیم و از خود بپرسیم که اگر ما جای آنها بودیم چه می کردیم؟ براستی آیا تخم مرغ های خود و منافع جهان را در سبد میر حسین موسوی یا کروبی می گذاشتیم تا ایران و جهان را بسوی عصر "طلایی" خمینی و دهه 60 ببرند؟ و یا اگر ما جای آنها بودیم با چند مفسر سیاسی که هر روز وقت خود و ملت ایران را با پرداختن به افشاگری ها و پرده برداری های ملال انگیز سران کثیف جمهوری اسلامی تلف می کنند، سر یک میز می نشستیم؟ بطور یقین جواب این سوالات  چیزی جز نه نیست.

در پایان امیدوارم که کسانی که خود را از اعضای تاثیرگذار اپوزیسیون ایران می دانند و احترامی برای کار و فعالیت خود قایلند، عزم خود را جزم کرده، کمر بر تشکیل یک دولت سایه ببندند. بطور قطع ایرانیان با داشتن این همه نخبه در گوشه کنار دنیا، مشکلی برای پیدا کردن وزرای یک کابینه ملی نخواهند داشت؛ کابینه ای که تمامی طیف های ایرانی را در بر بگیرد؛ کابینه ای که با تیمی مجرب و دیدی سکولار، با در دست داشتن برنامه ای جامع و حمایت ملت ایران، قابلیت و استطاعت نشستن در پشت میز مذاکره با جهان را داشته باشد. در آن روز بطور قطع جامعه جهانی هم چاره ای بجز معامله با ما ایرانیان  و دولت ایرانی ما نخواهد داشت و خطر جنگ داخلی و آشوب نیز از سر ملت ایران رفع خواهد شد.

در پایان امیدوارم که این نوشته کمکی به شروع این بحث کرده باشد!

شنبه 04 ژانويه 2010 - 14 دی 1388

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه