اولین وزیر زن ایران در قبل و بعد از انقلاب

هفتهء پيش، خانم مرضیه دستجردی به عنوان اولین وزیر زن پس از انقلاب (برای وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی) از مجلس شورای اسلامی رای اعتماد گرفت. ایشان پس از کسب رای اعتماد از مجلس با ابراز خشنودی از انتخابش در جمع خبرنگاران گفت: «فكر مي‌كنم خانم‌ها امروز به آرزوي ديرينهء خود رسيدند كه يك زن در كابينه دولت قرار بگيرد و مطالبات آنها را دنبال كند، فكر مي‌كنم اين انتخاب قدم مهمي براي خانم‌ها باشد». مرضيه وحيددستجردي در سال 1338 در شهر تهران متولد شد. وي تحصيلات عالي خود را در سال 1354 در رشته پزشكي دانشكده پزشكي دانشگاه تهران آغاز كرد .او در سال 1367 موفق به اخذ درجهء تخصصي در رشتهء زنان از دانشكده پزشكي دانشگاه علوم پزشكي تهران شد و به عنوان عضو هيئت علمي گروه زنان و زايمان در بخش زنان و زايمان بيمارستان آرش فعاليت كرد.
ماری کلود دکامبز، روزنامه نگار و کارشناس مسائل ایران، طی مقاله ای در شمارهء چهارم سپتامبر لوموند، روزنامه عصر فرانسه، با اشاره به تصویب صلاحیت تنها وزیر زن کابینه می نویسد: «خانم مرضیه وحید دستجردی از کامل ترین نمونه های تکنوکرات های جدید رژیم اسلامی است. پزشکی با عقاید افراطی اصولگرائی و پیچیده در چادری سیاه رنگ که رئیس بیمارستان روئین تن بوده است، او از مدتها قبل به عنوان یک نتیجه و محصول مکتب نظام اسلامی برای یک کار حرفه ای در نظر گرفته شده بود. او فرزند یکی از افسران ادارهء دوم (حفاظت اطلاعات) ارتش شاهنشاهی است. این افسر در مسیر حوادثی به انقلاب پیوست و پس از مدتی خدمت به نظام به عنوان رئیس شهربانی منصوب شد که بعد در یک سوءقصد کشته شد. علاوه بر آن، برادر وزیر جدید بهداشت، مصطفی، از فرماندهان سپاه پاسداران است و، مهمتر از آن، همسر او کسی نیست جز حسین شریعتمداری، نظریه پرداز اصولگرایان و نمایندهء رهبر جمهوری اسلامی در روزنامه کیهان تهران. مرضیه وحیدی دستجردی جدیداً خواستار اجرای طرح نوآورانهء نقش زنان به عنوان مکمل نقش مردان شده است، و کسی است که چند سال پیش، وقتی یک نماینده جوان مجلس اسلامی ایران بود، نظریهء جدائی زنان و مردان در بیمارستان ها و مراکز بهداشت را مطرح و خواستار اجرای آن شده بود.

اما اولین وزیر زن ایران خانم فرخ رو پارسا بود که در حکومت پهلوی به وزارت رسید. او در کابینهء دوم و سوم امیر عباس هویدا وزیر اموزش و پرورش بود. وی در اسفند سال ۱۳۰۱ در باغی خارج از شهر قم به دنیا آمد. مادر وی فخرآفاق پارسا از فعالان حقوق زنان و مدیر مجله «جهان زنان» بوده و پدرش فرخ‌دین پارسا کارمند وزارت بازرگانی و مدیر مجله‌های «اتاق بازرگانی و صنایع و معادن ایران» و «عصر جدید» بود. وی از آن رو در شهر قم زاده شد که مادرش به دلیل نشر مقاله‌ای با عنوان «لزوم تعلیم و تربیت مساوی برای دختر و پسر» در تبعید به سر می‌برد. این مقاله اعتراضات گسترده‌ای را در بین روحانیون آن دوران برانگیخت و موجب تبعید مادر وی گشت؛ ولی پس از تولد وی با میانجیگری میرزاحسن‌ خان مستوفی‌الممالک (نخست وزیر وقت) به تهران بازگردانده شد. فرخ‌رو پارسا تحصیلات ابتدایی خویش را در دبستان هما در تهران سپری نمود و برای ادامه تحصیل در دوره متوسطه به دانشسرای مقدماتی رفت. وی توانست دوره متوسطه را با کسب رتبه اول به پایان رسانده و به دانشسرای عالی راه یابد. او در سال ۱۳۲۱ دانشسرای عالی را با اخذ مدرک لیسانس در رشته علوم طبیعی به پایان رسانید و به دانشگاه تهران راه یافت. وی تحصیلات دانشگاهی خویش را در رشته پزشکی ادامه داد و توانست در سال ۱۳۲۹ با اخذ درجه دکترا از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل گردد. فرخ‌رو پارسا در سال ۱۳۲۱ با احمد شیرین‌سخن ازدواج کرد و از همان سال پس از اخذ مدرک لیسانس از دانشسرای عالی به تدریس در دبیرستان‌های تهران پرداخت. او پس از پایان تحصیلات دانشگاهی تا مقطع دکترا، علیرغم اینکه در رشته پزشکی دانش‌آموخته شده بود کار طبابت را رها کرد و ترجیح داد که به کار فرهنگی بپردازد؛ بدین ترتیب او در وزارت فرهنگ آن دوران مشغول به کار شد. وی در سال ۱۳۳۳خ به همراه تنی چند از همکارانش «انجمن بانوان فرهنگی» را برای دبیرستان‌های دخترانه آن دوران تأسیس نمود و در سال ۱۳۳۵خ به عنوان یکی از اعضای هیات رئیسه «شورای همکاری جمعیت‌های بانوان ایرانی» انتخاب شد. فرخ‌رو پارسا همچنین نخستین مدیر کل زن در ایران بود. در سال 1339 با آغاز به کار دانشگاه ملی ایران، وی عهده‌دار سِمَت مدیر کلی دبیرخانه دانشگاه ملی ایران شد. انتصاب یک زن به این سمت، اعتراضات زیادی را در محافل اداری، فرهنگی و سیاسی تهران به راه انداخت ولی مقامات دانشگاه توانستند از برکناری فرخ‌رو پارسا جلوگیری کنند. او در سال 1347 به عنوان وزیر آموزش و پرورش ایران انتخاب شد. ه

پس از انقلاب 1357 خورشیدی، وی با اتهاماتی چون: «حیف و میل اموال بیت المال و ایجاد فساد در وزارت آموزش و پرورش و کمک به نشو و نمای فحشا در آموزش و پرورش و همکاری موثر با ساواک و اخراج فرهنگیان انقلابی از وزارت فرهنگ ایران و غیره در دادگاه انقلاب اسلامی شعبه تهران به ریاست صادق خلخالی محاکمه شد و به عنوان مفسد فی الارض (عامل فساد بر روی زمین) در تاریخ 18 اردیبهشت سال 1359 برابر با ۸ مه سال 1980 اعدام گردید.ه

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه