نام ِاین وحشت

م.سحر

ای به دین پروار و از کین پایدار

بار دین بربند و دست از کین بدار

بار دین بربند و راه خویش گیر

کار مردم را به مردم واگذار

بیش ازین درعرصهء  نفرت مکوش

بیش ازین از ابر دهشت خون مبار

کشته ای سی سال و بی هیچ آبروی

دین به دست توست تیغ آبدار

کشته ای سی سال و هیچت شرم نیست

زین بد ِ بی حد ّ و ظلم بی شمار

از خدا ساطور و از قرآن درفش

ساختی و کشوری شد داغدار

کید قهارت به هر سو پا نهاد

دشت ، خونین گشت و جنگل بی بهار

دل در آتش بود و آتش بر درخت

اشگ در خون بود و خون در جویبار

سوختند ایرانیان در گلخنت

نیستند ایرانیانت  سوختبار!

جان مردم  طعمهء خوکان توست

جان مردم را که دادت اختیار؟

رایتِ دین در کف نابهرگان

داس  بیداد است و دست نابکار

زین بهشتت کاروان در دوزخ ست

کاروان را زین بهشت آسوده دار

زهد و پرهیز تو دام است و دروغ

لوح اخلاقت فریبی مرگبار

سُبحه و سجّاده رنگین داری از

خون پاک ِ پور و  دُخت  این  دیار

جز فساد و فقر و نکبت هیچ نیست

هیچکس را مکتبت آموزگار

درس اخلاق تو  علم ِغارت است

عهد و پیمانت ، خیانت در قرار

بودنی را در سویدای دلت

غیر سودای خلافت  نیست بار

هیچت الا آز قدرت نیست دوست

هیچت الا رُعب و وحشت نیست یار

مِهر انسان ذرّه ایت اندر وجود

یافت ناید ، ای وجودت  کینه زار

هیچت از مام ِ وطن  اندیشه  نیست

بر دل ، ای بیگانه از ایل و تبار

لفظ ِ شام و کوفه ات در گوش جان

خوش نشیند چون صلای  سنگسار

لیکن ازایران به ژرفای وجود

نیست الا لفظِ هیچت یادگار

هیچ ِ هیچ ِ هیچ ِ هیچ احساس توست

گر ترا  پرسند  از نام ِ دیار

میهنت دین است و دینت جور و جبر

چون خدا ، جاه ترا ابزار ِکار

چون خدا ، کین  ترا تیغ و تبر

چون خدا ، ظلم ترا زنجیر و دار

زین سبب اخلاق را خون می خوری

فارغ از آزرم و دور از ننگ و عار

زین سبب  دست  خدایت  می نهد

حکم کشتن در کف خنجرگذار

زین سبب تقوی و زهدت می برد

زی  تجاوزگاه  ِ خیل  نابکار

دین و اخلاقت به شلوار اندرند

تا شوی ننگ آزمایی  زنده خوار

تا شوی دژخیم شرم و آبروی

شبروی دون ، رهزنی اللهیار

نوجوانان وطن پَرپَر شوند

خوش به دستت زیر تیغ پاسدار

اینچنینت بارگاه  ِ کبریا

جشن گیرد ، با غرور و افتخار

وای بر ایران که روحانیتش

اینچنین شد لوک  ِ مست ِ بی مهار

دین و دل درباخت پیش ِ جاه و مُلک

عرش ِ او برفرش گم کرداعتبار

نک ، امام ِ منبری بر تخت ِ زر

نیک با ابلیس می بازد قـُمار

سرنوشت ملـّتی در دست اوست

مُستبدّی بی حفاظ و بی فسار

وای بر ایران و برآیندگان

این پلیدی  گر بماند برقرار

این خلافت گر بوَد فرمانروا

وین رذالت گر بوَد فرمانگزار

آنچه بر دفتر گذشت از این قلم

رنج مردم را یکی  بود از هزار

شرح نتوان کرد جز با داغ ودرد

اشگ خونین و دل اندوهبار

آنچه می گویم پُر از ناگفته هاست

چون سکوت ِ خلوت ِ  شبهای تار

نام ِ این وحشت نگنجد در کلام

وصف این شومی نیاید در شمار

خوشتر آن کز اوستادِ خویشتن

شعر خوش نوشم به جامی خوشگوار

پند سعدی را به یاد ِ اهل ِ درد

باز خوانم  نزد اهل ِ روزگار :

« این که در شهنامه ها آورده اند

رستم  و روئینه تن ، اسفندیار

تا بدانند این خداوندان ِ مُلک

کز بسی خلق است  دنیا یادگار

وینهمه رفتند و مای شوخ چشم

هیچ نگرفتیم ازایشان اعتبار

آنچه دیدی بر قرار ِ خود نماند

وینچه بینی هم نماند بر قرار

سعدیا چندان که می دانی بگوی

حق نشاید گفتن ، الاّ آشکار !»

م.سحر

پاریس پنجم سپتامبر 2009

http://msahar.blogspot.com/

     https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه