شب صاعقه،  دست در دستِ کور

علیرضا طبیب زاده 

در این فصل آهن، در این دشت زخم

در آن قریه که اش  کدخدا کرده اخم

از این حال و از کوچ خندان لبان

وز آن ماندگارانِ  خونین دهان

چه گویم که فرسود فصل بهار

نشان نیست از اصل و نسل سوار

که گویم که سرتاسر دشت را

همه پرس و جو،  راه برگشت را

فراسوی مرزی که چشمی نخفت

دم واپسین چشم بر هم نهفت

همه خواب و  آمد ز در نابکار

وطن شد چو یک عرصه ی کار زار

شب صاعقه دست در دستِ کور

کشانید ما را به دنبال نور

چه خاکستری بود ما را به چشم

ندیدیم در چهره اش خون و خشم

سه ده سال نسلی به گرداب شد

همه نقشه ها نقش ِ بر آب شد

سواران به زانو به حال نزار

طناب است بر گردن شاخسار

به خوان زمان آبِ خون، نان خشم

به دیوارها خون دل ، اشک چشم

که گوید ز ناگفته ها هر زمان؟

همانکس که از دست داده جوان

که آید به میدان رزم از کمین ؟

همان مردمِ  نیک ایران زمین

پس از انتظاری که ما را بکشت

همه در خیابان،  گره کرده مشت

چو امروز نسل جوان پا به ماست (*)

گمان بر که این آخر ماجراست

رسید ه ست  ایام  بیدار ی اش

از این پس نگر  مملکت داری اش

بسازد همه خانه ها را سترگ

بزاید ز خود کودکان بزرگ

خردمند و دانا به میدان دهد

چو از دام نابخردان در  رَهد

قلم در مصاف گلوله به رزم

نوشتار و اندیشه با عزم جزم

چو آید خردمند و اهل قلم

فرو افکند ظلم اهل  عَلَم

چو نعره در آید ز خونین دلی

بسوزاند آیین هر منزلی

اگر بی گناهی رود پای دار

نماند سر بانی اش پایدار

چو عضوی به در آورد روزگار

دگر عضو ها را نماند قرار

(*) پا به ماه است

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه