بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان   |   پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو آدرس اين صفحه با فيلترشکن:  https://newsecul.ipower.com/2009/07/11.Saturday/071109-Faramarz-Dadras-Atom-over-HR.htm

20 تير 1388 ـ 11 جولای 2009

پیروزی اتم بر حقوق بشر!

فرامرز دادرس

سرانجام یکبار دیگر بازی اتمی رژیم اسلامی، که سال ها جهانیان را بخود سرگرم نموده است، بر پرونده نقض حقوق بشر در ایران پیروز شد. نتیجه گفتگوهای رسمی سران هشت کشور صنعتی جهان، در شهر آکیلا در ایتالیا اعلام شد.

هشت کشور صنعتی جهان بر آن شدند که، بخت دیگری برای گفتگوها، در بارهء برنامه های اتمی به جمهوری اسلامی بدهند. گفتگو ها در بارهء ایران، تا دقایق پایانی میان سران هشت کشور دنبال شد. بجز کشور های فرانسه و انگلیس که خواهان بر خورد جدی با رژیم جمهوری اسلامی بودند، آمریکا، روسیه و دیگر کشورها تمایل چندانی به این گونه برخورد از خود نشان ندادند.

فرانسه و انگلیس، متنی از پیش آماده شده برای مجازات رژیم را پیشنهاد کردند، ولی روسیه، با دادن ضمانت هایی تا ماه سپتامبر، یکبار دیگر بیاری رژیم اسلامی برخاست. 

قرار شد که از عنوان کردن واژهء «مجازات» پرهیز شود، و همان متنی را که در گردهمایی وزیران خارجه گروه هشت، در تاریخ 26 ژوئن در شهر تریئست ایتالیا آماده شده بود، با اندک دگرگونی انتشار دهند.

در گردهمایی وزیران خارجهء گروه هشت، خشونت های پیش آمده پس از انتخابات 12 ژوئن در ایران محکوم شده بود. در آن گردهمایی پافشاری در یافتن راهکار سیاسی، و گفتگو در برابر رژیم اسلامی پیشنهاد شده بود.

نیکلا سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه، در کنفرانس مطبوعاتی پس از شام، نگرانی خود را از برنامهء اتمی رژیم اسلامی بازگو کرد و گفت: «هشت کشور بر آن شدند که بخت دیگری به رژیم برای گفتگوها بدهند، وسپس در گردهمایی آینده در شهر پیتسبورگ، به بررسی رویداد ها بپردازند». سارکوزی گفت: «اگر پیشرفتی در گفتگو ها بدست نیامد، ناچار به تصمیم گیری خواهیم بود!»

گردهمایی گروه (G 20) در روز های 24 و 25 سپتامبر 2009، در شهر پیتسبورگ در ایالت پنسیلوانیای آمریکا انجام خواهد شد.

سارکوزی گفت که مراسم تحلیف احمدی نژاد در ماه اوت است، و او تا ماه سپتامبر، کابینهء خود را معرفی خواهد کرد و افزود: «میان ماه اوت و سپتامبر، این ایرانیان هستند که بایستی اوضاع را تغیير دهند!» 

رئیس جمهور فرانسه خشونت های رژیم در برابر مردم را «ضربه ای عمیق» و غیر قابل درک دانست و افزود، ایرانیان نخستین کسانی هستند که می خواهند حقایق را بدانند! 

سارکوزی درخواست کرد، که احمدی نژاد، بدلیل نفی هلوکاست، از سوی جامعهء جهانی محکوم شود. او همچنین گفت که باید به بازداشت های غیر قانونی خارجیان در ایران پایان داده شود، و آنرا غیر قابل پذیرش خواند.

گروه هشت، پیش بینی کرد که یک کنفرانس امنیت اتمی در آغاز ماه مارس آینده در واشنگتن تشکیل شود. آمریکا به هیچ روی موافق نشان دادن یک واکنش شدید در برابر رژیم اسلامی نبود. آکسلورد، مشاور اوباما، کمی پیش از شام گفته بود که: «ارجحیت برای ما پروندهء اتمی ایران است! ما همه از برخورد های خشونت آمیز با مردم نگران هستیم، ولی باید کوشش خود را روی برنامه های اتمی ایران متمرکز کنیم».

متن بیانیهء پایانی، که به سفارش روسیه تهيه شد، آمریکایی ها راخشنود کرد. مایک فورمن، مشاور اوباما، گفت که در فرای همه این ها، یک فضای «بی تابی همگانی» در برابر ایران احساس می شود!

پس از انتخابات 12 ژوئن در ایران، کاخ سفید در برابر رژیم اسلامی، سیاست آرامش و انتظار پیش گرفت، و بر این باور است که این روش به سود اعتراض کنندگان و مخالفین رژیم اسلامی است.

تاریخ همواره بگونهء خنده آوری تکرارمی گردد. درکنفرانس سران هفت کشور صنعتی در سال 1978، در جزیرهء گوادلوپ فرانسه، که سرنوشت رژیم شاه یکسره شد، همه این کشورها، بجز روسیه شرکت داشتند. والری ژیسکاردستن، رئیس جمهور فرانسه در آن زمان، عهده دار میزبانی گردهمایی بود. او، سال ها بعد، در خاطراتش نوشت که: «اوضاع رژیم شاه بسیار خراب بود، و هیچ امیدی به ماندگاری او وجود نداشت، و کشور های غربی نگران افتادن ایران به دام اتحاد جماهیر شوروی بودند. در یک بعد از ظهر، و در یک گفتگوی خصوصی، بدون شرکت مترجمان رسمی، و بدون حضور نخست وزیران ایتالیا و ژاپن، سران چهار کشور آمریکا، انگلیس، آلمان و فرانسه گرد هم آمدند، و نخست وزیر کانادا، که به دو زبان انگلیسی و فرانسه چیره بود، نقش مترجم را میان سران کشور ها بازی کرد. فرانسه و آلمان مخالف کنار گذاشتن شاه بودند، و آمریکایی ها دودل، نخست وزیر انگلیس، خیال همه را آسوده کرد، و گفت که رژیم آینده در کنترل خواهد بود!»

پس از گذشت سی سال، گویا رژیمی که در کنترل بیگانگان بود، به پشتیبانان خود پشت کرده، و به آغوش، خرس مهربان، روسیه، پناه برده است. این بارنوبت روس ها است که به سخنگویی از قزاقخانه پاسداران، خیال دیگران را آسوده کنند و بگویند: «مردم ایران در کنترل سپاه و بسیج می باشند!» و آمریکا، هنوز مانند سی سال پیش، در دودلی بسر می برد.

ابراهیم یزدی، از کارگردانان براندازی، و از مشاورین خمینی، در خاطراتش گفته است: «هنگامیکه نتیجهء کنفرانس گوادلوپ را به امام گزارش دادیم، ایشان از شدت خوشحالی دو دست شان را بهم کوفتند، و فرمودند کار تمام شد». یزدی اشاره می کند که این دومین باری بود که امام دست هایش را بهم می کوبید، بار اول در سال 1342، پس از یورش ماًمورین ساواک به مدرسهء فیضیهء قم و کشته شدن چند تن از طلاب علوم دینی بود.

در «نوفل لوشاتو» امام و یارانش، بقچه ها را برای رفتن به ایران بستند، و در ایران هم شاه و خانواده چمدان ها را برای بیرون آمدن از ایران آماده کردند! هنگامی که خمینی، با پرواز به اصطلاح آزادی ایر فرانس، بسوی ایران رهسپار شد، قانون اساسی جمهوری ولایت فقیه اش را در جیب داشت و لیست اعدامی ها نیز پیشاپیش فراهم شده بود.

همه چیز برای تغيیر رژیم آماده بود. شاپور بختیار هم، با همهء کوششی که انجام داد، در پایان، با تنگ نظری همکاران جبهه ملی خود، و خیانت سران ارتش روبرو شد، و با طناب پوسیدهء ارتش شاهنشاهی، به داخل چاه افتاد! 

سی سال پیش، جنبش مردم ایران دارای يک رهبری منسجم  شده بود. همهء گروه های مخالف شاه، از چپ و راست، در زمرهء اصحاب «آل عبا»  در آمده بودند. بی.بی.سی بلند گوی انقلاب بود. سیل چریک های آموزش دیده در فلسطین، شوروی، چین، آلمان شرقی و دیگر کشور های سوسیالیستی اقمار شوروی، به ایران سرازیر شدند. اسلحه های گوناگون از شمال و جنوب کشور به درون راه یافت.

عقاب های حزب جمهوریخواه، وجرج بوش، رییس جمهور پیشین آمریکا، در دوران هشت سالهء ریاست جمهوری اش، همواره بر طبل جنگ با رژیم اسلامی می کوفتند و، تا جایی که دیده می شد، مردم در مانده و گرفتار درون کشور هم هنوز، دست روی دست گذاشته و به انتظار حضرت «جرج موعود»، و یا فرزندان تیز پرواز یعقوب نشسته بودند ـ فرزندان کسانی که خود وامدار کورش بزرگ در بابل بودند.

اپوزیسیون خارج نشین، فرتوت و ناتوان، نیز با بیانیه ها و گرد همایی های نشاط انگیز بهار و تابستان، به خط و نشان کشیدن برای یکدیگر، روزگار را سپری می کردند، و پهلوان پنبه های آنان، به  تقسیم خیالی تیول و پست های دولتی، در رژیم آینده سرگرم بودند.

با روی کار آمدن باراک اوباما، چهرهء دیگری از سیاست آمریکا در برابر رژیم اسلامی دیده می شود، سیاست گفتگو با چماق و هویج دگرگون شده، و به جای چماق، میر حسین با رنگ سبز آمد. 

پیش بینی می شد، که این سیاست در دراز مدت به پیروزی برسد، و یک بار دیگر رژیم به زیر کنترل در آید. ولی قزاقخانهء پاسداران، با یاری و پشتیبانی مشاوران روسی، با رنگ خون از راه رسیدند.

جنبش خود جوش مردم، زنان و مردان، بویژه جوانان، دانشجویان و بخش روشنفکر جامعه، که تشنهء آزادی می باشند، همهء حساب های گردانندگان پشت صحنه را بهم ریخت.

خشونت ها در سرکوب این جنبش به اندازه ای بود که جهانیان را بر آشفته کرد. همهء سازمان های اطلاعاتی و جاسوسی کشورها غافلگیر شدند.

گروه های نیمه جان اپوزیسیون ایرانی در خارج از کشور که، تا چند هفته پیش از آن، مردم درون کشور را به رخوت، سستی و اعتیاد متهم می کردند، و از برنامه های عقاب گونه، و پر هزینهء خود، در فراهم آوردن زمینه های جنبش مردم، با پشتیبانی کشور های بزرگ سخن می راندند، هنگامی که مردم را در خیابان ها دیدند، چند روزی را در حال سکته بسر بردند، و پس از بهوش آمدن، دست به انتشار چند بیانیه و اعلامیه زدند، تا از این نمد کلاهی برای خود دست و پا کنند. هیچ کس نتوانسته بود بزرگی این حرکت ایرانیان را پیش بینی نماید. هشیاری و خردمندی جوانان ایرانی شگفتی جهانیان را برانگیخت.

مردم ایران، همه، داستان دهقان و بلدرچین را بیاد دارند، و می دانند که خود باید کمر همت بربندند و به امید دیگران ننشینند. سخن ازحقوق بشر، برپایی کنفرانس های جهانی، از گروه هشت گرفته تا گروه بیست، (و شاید در آینده بیشتر!) هیچیک آزادی و مردم سالاری را به ایرانیان ارمغان نخواهند کرد و، همان گونه تاریخ نشان داده است، سرنوشت رژیم اسلامی نیز در خیابان های ايران روشن خواهد شد. 

پاریس 18 تیرماه، برابر 9 ژوئیه 2009

منبع: تارنمای فرهنگ ایران

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه