بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان   |   پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو آدرس اين صفحه با فيلترشکن:  https://newsecul.ipower.com/2009/06/19.Friday/061909-Khashayar-Rokhsani-Siamak-Mehr.htm

خرداد   1388 ـ جون  2009

از رادیکالیزه شدن جُنبش پیش گیری کُنیم

خشایار رُخسانی

اين مقاله در پاسخ نوشتهء اخير آقای سيامک مهر است

با درود به آقای سیامک مهر،

برآیند این انتخابات (انتخابات) همه را شگفت زده کرد. هم آن کسانی را که انتخابات را تحریم کردند و هم آنها را که بر شرکت در این انتخابات پافشاری میکردند. با آنکه دزدی در رای مردم پیش بینی شده بود، زیر این مَنش ِ پلید، در سه دهه گذشته به فرهنگِ چیره در بیت رهبری فراروییده بود، ولی آنچه که نمی شد آنرا پیش بینی کرد، واکنش ِ بیمانندِ مردم به این دُزدی بزرگ در رای آنها می باشد که هم اکنون در حال رُستن به یک جُنبش فراگیر مردمی شدن است. شرایط پیش آمدۀِ کنونی که در آن مردم برای دمکراسی و آزادی به خیابان ها بیایند، آرزوی اپوزیسیون در سه دهه گذشته بوده است. و این یک پیروزی ست که آن را اُپوزیسیون تحریمی وام دار آن کسان و مردمی است که بدون گوش فرادادن به اندرز های آن، در انتخابات شرکت کردند. بدون ِ شرکت در انتخابات، هم اکنون مردم انگیزه ای برای اعتراض و آمدن به خیابان نمی داشتند.

 جُنبش مردم هنوز پا نگرفته است و امکان خفه کردن آن خیلی زیاد  است، چونکه دستگاه های سرکوب هنوز در دستِ خامنه ای است و خامنه ای نیز هیچ شکی ندارد که دستگاه سرکوب خود را برای براه انداختن گرمابه های پُرخون، بکار بگیرد. اگر دیکتاتورهایِ دیگر مانند ایدی امین یا موبوتو سِوسِکو می توانستند از کشور بگریزند و به یک کشور دیگر پناه ببرند، خامنه ای و باند کودتایِ او همه-ی پل ها را پشت سر خود، شکسته اند و هیچ راه گریز ندارند. از این رو آنها در براه انداختن دریای خون، هیچ چیز برای از دست دادن ندارند.

بهترین کار همین کاری است که مردم انجام می دهند، یعنی گام به گام از حکومت اسلامی امتیاز می گیرند. از روز 22 خرداد، نه مردم دیگر مردم پیش از آن روز هستند و نه حکومت اسلامی از آن هیبتِ دهشتناک برای ترساندن مردم برخوردار است، که بتواند با بازگشتن مردم به خانه هایِ خود، دوباره دکان خودکامگی خود را بگشاید. همانگونه که شما رویدادهای ایران را دنبال می کنید، تفاوت این جنبش با انقلاب 57 در این است که در اینجا این مردم هستند که رهبران خودشان به پیش می فرستند و به آنها برنامه و خواسته هایِ خود را دیکته می کنند.

 آز خامنه ای در زیاده خواهی، او را  به دغلکاری سازمانداده شده ای در رای مردم فریفت، و با اینکار ناخواسته خودش را در این بازی شترنج سیاسی آچمز کرده است؛ به اين معنی که این حکومت دیگر نه راه پیش دارد و نه راه پس. اگر دولت را به میرحسین موسوی واگُزار کُند، آزادیخواهان بُرده اند، زیرا آقای مهندس میرحسین موسوی به پاس فشارهای میلیونی فزایندۀِ مردم در خیابان، دیگر آن آدم دو هفته پیش نیست که گوش به فرمان "حکم حکومتی" بود؛ از این به پس او ناگزیر از پیروی از "حکم" است. و این روندیست که با دوران زمامداری گُرباچوف در روسیه سنجش پذیر است. زیرا با آنکه گُرباچف بهترین برنامه-یِ سوسیال دمکراسی، "گلازنف" را در چهار چوب ساختار شوروی پیشین به مردم پیشکش کرد، ولی از بهر 70 سال آزمون تلخ و ناگواری که مردم از ساختار خُشونت بار سوسیالیسم داشتند، به هیچگونه از برنامه هایِ اصلاحاتی دیگر خرسند نبودند. شخصیت گرباچف و برنامه هایِ اصلاحات او و آماده سازی مردم با زمینه سازی هایِ او، یکی از علت های نهادین بود که در زمان فروپاشی شوروی و چرخش از ساختار ِخودکامگی به دمکراسی، از به راه افتادن دریای خون  پیش گیری شد.

در حالت دوم، اگر خامنه ای و باند کودتا بخواهد در برابر خواسته هایِ مردم ایستادگی نشان دهد، با شُمار زیادی کشته که به مردم ایران خواهد پذیراند، او تندی و تیزپایی ِفروپاشی ِساختار خلافتِ خودش را شتاب هزار چندان خواهد بخشید، زیرا پس از 22 خرداد، "جن" خواسته هایِ مردم توانسته است پس از یک گرفتاریِ 30 ساله از تویِ چراغ علاالدین به بیرون بجهد. دیگر هیچکس نخواهد توانست آن "جن" را دوباره به چراغ بازگرداند، مگر اینکه دمکراسی را در ایران نهادینه کند. از اینرو بهترین کار آن است که با شعارهای سرنگونی و رادیکالیزه کردن جُنبش مردم، هیچگونه بهانه به مزدوران خامنه ای برای کشتار مردم ندهیم. ما در هر دو صورت پیروز هستیم. چه از راه نخست و چه از راه دوم.

هر روز که از 22 خرداد دور تر می شویم، بیشتر روحانیان به سوی مردم روی می آورند و با اینکار، دور و بر باند خامنه ای و احمدی نژاد را تهی می کنند. هم اکنون آیت الله منتظری و صانعی و مجمع روحانیون مبارز و مدرسین قوم و خیلی دیگر از روحانیون دارند پی در پی بیانیه و آگاهینامه در همبستگی با مردم می دهند. بزرگترین آرزوی خامنه ای این است که بتواند بهانه برایِ یک سرکوب بزرگ بدست آورد تا با آوردن تانک و توپ ها به خیابان آخرین برگِ بازی خودش را با براه انداختن دریایِ خون به زمین بکوبد. زیرا هم اکنون باور دارد که می تواند از پشتیبانی معنوی برخی روحانیون در این جنایت برخوردار باشد.

  با برگزاری انتخابات دوباره و افتادن دولت در دستِ آقای مهندس میرحسین موسوی،  بدون خونریزی همه-ی ساختار ارتش، سپاه، و بسیج دست نخورده، بدست مردم ایران خواهد افتاد و در خدمت آنها برای دفاع از مرزهای این کشور قرار خواهند گرفت.

‏پنجشنبه‏، 2009‏/06‏/18

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه