بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان   |   پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو: آدرس اين صفحه با فيلترشکن:  https://newsecul.ipower.com/2009/06/16.Tuesday/061609-Heshmat-Tabarzadi-New-Revolution.htm

خرداد   1388 ـ جون  2009

آیا به پیشواز انقلابی دیگر می رویم؟

حشمت اله طبرزدی

تا کنون دو نظریه از سوی کنش گران سیاسی، اجتماعی، مدنی در ایران مطرح شده است. نظریه ی اول مربوط به نیرو های سکولار - دموکرات ایران است. این نیرو بر این عقیده است که اصلاحات از درون ممکن نیست و باید دست به اصلاحات ساختاری زد. بر پایه ی این نظریه می بایست با استفاده از شیوه های دموکراتیک و به صورت گام به گام و از راه تقویت جنبش های اجتماعی، حاکمیت را به عقب راند تا در نهایت در یک رفراندوم آزاد محتوای قانون اساسی جدید را که توسط مجلس موئسسان ملت تهیه می شود، به تایید اکثریت رسانید. این نظریه برای رژیم موجود مشروعیت مردمی و قانونی قایل نیست و در فرایند تصمیم گیری های رژیم مشارکت نمی کند.

نظریه ی دوم مربوط به اصلاح طلبان اعم از حکومتی و غیر حکومتی است. این نیرو بر چنین باوری است که تنها راه ممکن، اصلاحات  درون ساختاری است؛ به گونه ای که آن ها مدل مردم سالاری دینی را پیشنهاد داده و حاضر نبوده اند از این مدل خود دست بردارند.

ما گویا حوادث اخیر موجب شده است تا اصلاح طلب ها دست به یک جهش استراتژیک بزنند! تظاهرات خیابانی اخیر، نشانگر تغییر استراتژی این گروه است.

اصلاح طلب های حکومتی و غیر حکومتی از همه ی اعتبار خود استفاده کردند تا مردم به پای صندو ق های رای بروند. برای این که آن ها همواره صندوق را بر خیابان ترجیح می دادند. مردم نیز به دلیل تنفر از احمدی نژاد به صورت بی سابقه در این انتخابات شرکت کردند. اما گویا آن ها موسوی  و کروبی نوشتند و همان گونه که انتظار می رفت، احمدی نژاد خوانده شد! مردم نیز با مشاهده ی این وضع به شدت خشمگین شده و به خیابان ها ریختند. این اقدام مردم پیش از آن بود که کاندیداها یا ستاد های اصلاح طلب ها دعوت به هیچ اقدامی کنند. اما شواهد موجود نشان می دهد که نه تنها اصلاح طلب ها راه خیابان را بر صندوق ترجیح دادند که خود مشوق این راه نیز شدند و یک شبه راه صد ساله پیمودند!

در شرایط فعلی این نکته حایز اهمیت است که جناح قدرتمند خط امام پشت سر مردم است. یعنی در این حرکت اعتراضی، از روحانی و سیاستمدار تا نظامی ونیرو های انقلابی و تکنوکرات ها و بازاری های وابسته به جناح چپ اسلامی، حضور فعال دارند. به همین دلیل امکان سرکوب آن مشکل است.  ما نیز اگر چه در جنبش هجدهم تیر ماه هفتاد و هشت از سوی اصلاح طلبان تنها  گذاشته شدیم اما حاضر نیستیم آن ها را تنها بگذاریم. ما شکست و پیروزی و رنج و خوشی و زندان و راحت را با هم تقسیم خواهیم کرد و کنار نمی کشیم. ضمن این که مردم در کوچه و خیابان و کوی و برزن از این حرکت حمایت می کنند.

من خود از نزدیک شاهد این وقایع بوده ام. مردم با یورش نیروی انتظامی به درون کوچه ها فرار می کنند و مورد حمایت خانواده های خود هستند. پس باید پذیرفت که این حرکت جدیدی است و نمی توانند به راحتی آن را سرکوب کنند. خلاصه این که پس از سی سال از انقلاب بهمن پنجاه و هفت، انگار ایران یک بار دیگر به پیشواز انقلاب می رود و جالب این است که این بار همان نیرویی پیشتاز این حرکت است که خود بار ها و بار ها چنین امری را نشدنی می دانست. اگر نظرات کسانی چون سعید حجاریان، تاج زاده، علوی تبار و آقا جری را بخوانید به این مهم پی خواهید برد.

من البته، ضمن دفاع از نظریه ی انقلاب آرام و دموکراتیک، بر خود لازم می دانم متذکر شوم، مبادا بار دیگر شاهد تخریب اموال عمومی و نهاد های دولتی باشیم. مبادا ایران بار دیگر به کام یک انقلاب خشن برود. متاسفانه آن چه در سه روز گذشته شاهد آن بوده ایم نشان از افراط گرایی برخی جوانان احساسی و خشونت حکومت در برخورد با مردم دارد. مبارزات آرام و دموکراتیک، ضمن این که پشتوانه ی مردمی را با خود خواهد داشت، بهانه را از سرکوب گران خواهد گرفت. باید در این هیجان عمومی بر خود مسلط باشیم و از رفتار  احساسی پرهیز نماییم. حکومت نیز نباید به این گمان که همچون جنبش هجدهم تیر می تواند این جنبش عام را با خشونت سرکوب کند، دست به کشتار و بگیر و ببند بزند. نباید خشم و نفرت عمومی را بیش از این برانگیخت.

معترضان دارای یک خواست قانونی هستند. آن ها می گویند انتخابات سالم برگزار نشده و حقوق آن ها زیر پا گذاشته شده است. مردم خواهان برگزاری یک انتخابات دموکراتیک، عادلانه و سالم هستند. این خواست قانونی آن ها است. با سرکوب نمی توان یک ملت را رام کرد. خوب است کاندیداهای اصلاح طلب نیز به صورت مشخص خواسته ی مردم را صورتبندی کنند و حتا برای رسیدن به آن با رهبران حکومت چانه زنی کنند.

نباید گرفتار اندیشه ی رمانتیک سیاسی - انقلابی شد. باید با مشخص کردن خواسته ها و بیان راه های رسیدن به آن، از هرگونه حرکت پوپولیستی و فرصت طلبانه جلوگیری نمود. اگر مردم بتوانند گام به گام به خواسته های خود برسند، اين امر مانع از این خواهد شد که به نا کجا اباد آنقلابی کشانده شویم. من فکر می کنم اصلاح طلبان وظیفه ی مهمی دارند که هنوز نتوانسته اند خود را برای انجام آن آماده کنند. برخی گرو ها در درون و بیرون مرز سعی نکنند با طرح مطالبات سوپر انقلابی، به رژیم برای سرکوب مردم مجوز بدهند. باید مراقب بود تا به سرنوشت هجدهم تیر دچار نشویم.

خواسته ی معترضین مشخص است. آن ها به نتیجه ی انتخابات اعتراض دارند. من ممکن است خواسته های زیاد تری داشته باشم اما به خود اجازه نمی دهم از این خواست معترضین سوء استفاده نمایم. البته بر این باورم که اگر مردم در این خواسته ی خود موفق شوند، برای رسیدن به خواسته های اصولی تر زمان خواهد بود. من از اپوزيسیون مسئول می خواهم تا این نکته را مورد توجه قرار بدهد و اجازه ندهد فرصت طلب ها با  ابراز نظرات افراطی خود رژیم را برای سرکوب بیشتر تحریک نمایند.

با این وصف من، به سهم خود، در بین مردم آماده ی پرداخت هر نوع هزینه ای هستم. اعتراضات مردم یک حق است. جالب این است که حتا رای دهندگان به احمدی نژاد با سکوت خود با مردمی که مظلوم واقع شده اند همدردی می کنند. امنیتی کردن فضای کشور و سرکوب و بازداشت های گسترده ی اخیر، مردم را یک پارچه کرده است. حکومت اما نمی خواهد پیام مردم را بشنود.

تاریخ تکرار می شود... اینک که این مقاله را به اتمام می رسانم برخی از مردم روی پشت بام ها و در مقابل نیرو های ضد شورش شعار اله اکبر سرداده اند. برخی عصبانی نشوند که چرا چنین نوشتم. واقعیت را گفتم. دستم تکان خورد... صدای شلیک شنیدم. مردم این ها را کلافه کرده اند.

http://mohandestabarzadi.blogfa.com/post-1250.aspx

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه