بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

ارديبهشت   1388 ـ مه  2009

پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو

ضرورت برخورد پراگماتیستی با انتخابات ایران(*)

عبدالله مومنی 

۱/ دوره ایدئولوژی‌های بشری برای همگان، چه حکومتگران و چه حکومت‌شوندگان پایان یافته است. با شکست پروژه‌های ایدئولوژیک، پراگماتیسم (عمل‌گرایی و ممکن‌سازی خواست‌ها) بیش از پیش راهنمای دستیابی به نیازمندی‌های جامعه شده است. در آمریکا شکست سیاست محافظه‌کار و ایدئولوژیک جورج دبلیو بوش هموار کننده راه پیروزی پراگماتیسم و لیبرالیسم باراک اوباما شد.

سیاست نوین هم مردم آمریکا را جلب کرده است و هم مردم جهان را. بدون شکست و خرابکاری‌های ایدئولوژیک دوره بوش، اوباما، یک سیاه پوست لیبرال - در جامعه‌ای که هنوز نژادی پرستی ریشه‌کن نشده است - به کاخ سفید راه نمی‌یافت.

۲/ آقای احمدی‌نژاد هم با تخریب اقتصاد ایران و ایجاد نابسامانی در سیاست خارجی و دامن زدن به آشفتگی اجتماعی بیشتر نارضایتی گسترده‌ای در لایه‌های مختلف به وجود آورده است. مردم ایران نیز میل وافری به تغییر دارند. حتی برخی از اصولگرایان نیز به این امر پی برده و به آن معتقدند به‌رغم این واقعیت، محافظه کاران تندرو حامی احمدی‌نژاد منافع خود را در ممانعت از تغییر می‌بینند. بنابراین در انتخابات ریاست‌جمهوری دوره دهم همانند قبل ممکن است با «چراغ‌های خاموش»بیایند و با استفاده از ابزاری که در اختیار دارند انتخابات را مهندسی کنند. به هر حال تضمین آزادی و سلامت انتخابات محتاج ساختارهای حقوقی و نظارتی مناسب است همانگونه که آقای کروبی به عنوان یکی از کاندیداهای انتخاباتی به‌درستی نیاز به اصلاح قانون بخصوص ضرورت لغو نظارت استصوابی راازاصول اصلاحی خویش دانستند و گفته‌اند: «با برگزاری انتخابات آزادانه و عادلانه نظام از نظارت بین‌المللی نباید واهمه داشته باشد».

۳/ برای اصلاح‌طلبان دموکراسی‌خواه درایران، اصل آن است که کاندیدای مستقلی که برنامه‌اش نمایانگرخواست‌های دموکراتیک و نیازهای زندگی اکثریت مردم باشد رابه جامعه معرفی کنند، هرچند به علت فاصله داشتن انتخابات با معیارهای متعارف یک انتخابات آزاد،دموکراتیک و عادلانه و تقسیم جامعه به خودی و غیرخودی، پیروز نشود. پس می‌توان حداقل ضمن انتشارعلنی برنامه و خواست‌های درازمدت با یکی از نامزدهای مطرح که آمادگی پذیرش برخی از خواست‌های مطروحه و مشخص در برنامه نیروهای مستقل و اکثریت مردم را دارد، وارد مذاکره جدی و توافق‌های اخلاقی و علنی شد. این یک روش پراگماتیستی است،یعنی با حفظ اصول و در نظر داشتن برنامه و اهداف درازمدت در یک ائتلاف عملگرایانه بخشی از خواست‌ها و مطالبات را محقق کنیم البته گام به گام،سنجیده و منسجم به سوی مقصود پیش رویم.

۴/ انتخابات با همه معایب موجود در ساختار حقیقی و حقوقی هنوز یکی از اهرم‌های ایجاد چالش برای جریانات تمامت خواه و اقتدارطلب است و باید از آن استفاده کرد. اما اصلاح‌طلبان دموکرات نباید از ترس انتخاب مجدد احمدی‌نژاد، خواست‌های اصولی را رها کرده و خود را در «اصلاح‌طلبان دولتی»حل کنند و دنباله‌رو آنها شوند. طرح اصلاح‌طلبان دولتی از اصول دموکراتیک و نیازمندی‌های جامعه آسیب دیده ایران بسیارفاصله دارد،اصلاح‌طلبان نشان داده‌اند که درک صحیحی از دموکراسی و پیش‌نیازها و مقدمات اقتصادی و سیاسی آن ندارند، آنها هیچ راهبردی برای اصلاحات ندارند. راهبردهای آنها تنها معطوف به ورود به قدرت به هر قیمت است، ولو آن قیمت نادیده انگاشتن اهداف اصیل اصلاحی باشد. آنها کمتر به فکر مردم و منافع ملی ایران و بیشتر به فکر برخورداری از مواهب حضور در قدرت‌اند. متاسفانه گویا بسیاری از آنها اینک حضور خود در قدرت را به پیگیری واقعی اصلاحات دموکراتیک ترجیح می‌دهند.

۵/ در بین کسانی که تاکنون برای ورود به صحنه انتخابات اعلام آمادگی کرده‌اند مهدی کروبی آمادگی بیشتری برای طرح مطالبات دموکراتیک از خود نشان داده است. دفاع صریح از حقوق شهروندی، ایجاد تغییراتی در قانون‌اساسی (هرچند از حوزه قدرت ریاست‌جمهوری خارج است)، رفع تنش‌های بین‌المللی، توجه به حقوق ایرانیان برون‌مرز و آزادی رسانه‌های غیردولتی از جمله مطالباتی است که کروبی به طرح آن پرداخته است؛ که البته باید به این اصول خواست‌های پایه‌ای دیگر و در رأس همه، تنظیم لایحه برابرسازی حقوق زن و مرد تلاش جدی برای عملی‌کردن آن همچنین تحت نظارت قانونی قرارگرفتن همه بنیادها و واگذاری تدریجی آنها به بخش خصوصی، و تلاش در راستای پاسخگو نمودن نهادهای غیرپاسخگو و محدود و مشروط نمودن قدرت آنها نیز اضافه شود.

۶/ تاکنون دفتر تحکیم وحدت، امضا کنندگان بیانیه «مطالبه محور»، ۷ سازمان سیاسی در داخل و اتحاد جمهوری‌خواهان در برون مرز، برنامه‌های انتخاباتی خود را انتشار داده‌اند. ولی هیچکدام نامزدی معرفی نکرده‌اند. بررسی این برنامه‌ها نشان می‌دهد که نکات اشتراک آنها به مراتب بر نکات افتراق آنها می‌چربد و به راحتی می‌توان با حفظ مشترکات، برنامه واحدی تنظیم کرده و آن را محور گام‌های بعدی قرار داد.

۷/ گام بعدی انتشار علنی خواست مذاکره با کاندیدا‌های اصلاح‌طلب است. گروه‌های فوق می‌توانند از میان خود یک یا چند نماینده معرفی کرده و هیات نمایندگی جریانات شرکت کننده را بوجود آورند. این هیات مسوولیت گفت وشنود و توافق با تیم مذاکره کننده کاندیدا‌های ریاست جمهوری را به عهده خواهند گرفت. این مذاکرات حول خواست‌های اساسی مردم و اصول دموکراتیک توافق شده میان گروه‌های امضاکننده بیانیه انجام خواهد شد. گفت‌وگوها می‌تواند با حضور مردم و خبرنگاران انجام گرفته و گزارش و فیلم تهیه شده از نشست برای اطلاع همگان و پیگیری مردم دراختیار رسانه‌های گروهی داخل و خارج قرار بگیرد.

۸/ این راه و روش مسیری دموکراتیک، پراگماتیستی و آموزشی است که ثمرات کوتاه‌مدتش اثرگذاری بر فرآیند انتخابات کنترل شده، خنثی‌سازی بخشی از سیاست‌های شورای نگهبان، جهت دادن سیاست‌های اجرایی کشور و در دراز مدت نهادینه کردن روش‌های دموکرایتک در انتخاب کاندیداها، ضعیف کردن پایه‌های انحصاری قدرت و آموزش همگانی خواهد بود.

۹/ سیاست مذاکره و توافق حول مطالبات با کاندیداهای ریاست جمهوری، شرکت درانتخابات را مشروط می‌کند. به این معنا که اگر جریاناتی انتخابات را به صحنه‌سازی بدل کردند ما خود را کنار خواهیم کشید و طبیعی است که جریانات مطالبه‌ محور انتخاباتی در شرایطی که فقط «صورتی از انتخابات» به نمایش گذاشته شود نمی‌توانند در صحنه‌ای با ظاهر انتخاباتی حضور داشته باشند. وضعیتی که دولت کنونی بوجود آورده است بسیار نا به سامان و خطرناک است اما ادامه این خرابی آغاز یک بهبودی نیست. به نظر می‌رسد که وضعیت وخیم کنونی چنان است که اصولگرایان تند رو برخی نهادهای قدرتمند و متنفذ در حاکمیت در پی آنند که بار دیگر احمدی‌نژاد را به ریاست جمهوری برسانند تا با ادامه سیاست‌های افراطی، جامعه را مهار کنند و بر مطالبات مردم سرپوش بگذارند. چنین وضعیتی ما را بر آن می‌دارد که در انتخابات - اگرچه در شرایط بسته و کنترل شده نیز باشد – بی‌تفاوت نباشیم و مطالبات مردم را از نامزدهای انتخاباتی مدعی اصلاحات، طلب کنیم. افزون بر آن، شرکت گروه‌ها و افراد حول مطالبات مردم و تلاش برای تعهدگرفتن از کاندیدا‌های مدعی اصلاح‌طلبی سبب ایجاد پیوند و پیوستگی و بازیابی اعتماد میان گروه‌های مطالبه‌محور و تعمیق خواست‌های اصولی مردم می‌شود. این خواست‌ها می‌تواند توسط همین همبستگی پی گرفته شود.

(*) تيتر اين مقاله در اصل «پراگماتيسم و انتخابات ايران» بوده و سکولاريسم نو آن را تغيير داده است.

http://www.freedomlover.blogfa.com/post-369.aspx

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه