بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

بهمن   1387 ـ دسامبر 2008

پيوند به ديگر نوشته های نويسنده در سکولاريسم نو

تکرار عصیان «دو بووار»

یاسر عزیزی

"تو در این انتظار پوسیدی

 که کلید رهایی ات را

 باد آرد و افکند به دامانت"(م.سرشک(

"ویلیام فالکنر"- نویسنده شهیر آمریکایی- در تخلیص و تصریح فلسفه ی پوچی "آلبر کامو" می نویسد:"کامو می گفت: تنها نقش واقعی انسانی که در جهانی پوچ زاده شده است، زیستن، آگاه شدن از زندگانی خویش، عصیان خویش و آزادی خویش است".

هم از اینروست اگر در نخستین برآمد مثبت اندیشی خود - در طاعون – عصیان انسان را در تبلور اجتماعی اش آنچنان تبیین می کند که در لابیرنت تنهایی اش، جز با رهایی جمع و فراشد عام از نکبت ِ جهل و صولت نااهل، آزادی و آرام نمی یابد و عصیانگری انسانش جز با غلبه بر بیگانگی از تبار و تارش محمل نمی یابد.

لازمه ی فهم دیالکتیک مستتر در فراخوان کامو، استقرا از اورانشهر کامو به جهانسرای ماست. اورانی که تمثیل جهان ما بوده است و فهمی که این روزها در میان کثیری از همراهان دیار طاعون زده ی ما لمس می شود.

(عکس از حميد حميدی)

اعطای جایزه ی "سیمون دوبوار" به کمپین مبارزین علیه تبعیض حقوقی در ایران، اگرچه ساده تر از پیچش های فلسفی، بلکه تنها در ساده تر شدن کنش های ارتباطی و تفاهمی شدن ِ هرچه بیشتر این کنش ها در بازه ای جهانی است که معنا می یابد، اما بی تردید مدخلی نیز بر آن فهم پیش آمده ی فلسفی دارد. مدخلیتی بر آنهمه، وقتی وصله ی دل های جریحه داری که در روزگار جور و جهل اقلی از واضعان ناترازی هستی انسانی، سهم شعور خود می برند، در آن سوی مرزها تنیده می شود و تکیه طنین حق خواهی هم صداهای ما زآن سوی تر شنیده می شود.

پیشتر گفته ام و بیشتر از آن شنیده ایم که این جایزه در کنار همه ی دستاوردهایی که برای کمپین داشته است، یک ره آورد ممتاز،که همان انگیزه ی دوچندان فعالین این عرصه در برداشتن قویتر گام های دیگر است، نیز با خود آورده است. انگیزه ای که با درک فرامرزی از این جنبش تقویت و در گشایش های بعدی موثر خواهد بود. چه دیگر همه می دانیم که راه ها بازتر، پندارها دریده تر و دیوارها نه چنان که پیشتر، کشیده اند.

در این میان، عصیان بی وقفه ی "سیمون دوبوار" همچنان زاینده و پاینده، امیدبخش و اثرگذار است، گویی جهان را در خود میرانده است، نه در جهان چنان، کاینگونه بر طاعون عصیانگر است و بل عاصی می زاید و شکوه می نشاند، چه زیستن را زاده است و آگاهی فشانده است و برای آزادی عصیان کرده است تا بر پوچ ِ جهان نشان ایمان خویش بنشاند، و شاید به تعبیر زیبای "بامداد" شعر ایران می ماند که:

"گر بدینسان زیست باید پاک

من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمان خود چون کوه

یادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک»

ترکیب کنید این تاریخ عصیان "دوبوار" را با "سیمین بهبهانی" که نماینده زنان ایران بود در آن مجال، تا تصویر تابلوی زیبای حق خواهی تکمیل شود.

منبع:

http://azizi61.blogfa.com

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه