بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

آذر   1387 ـ دسامبر 2008  ـ

ديگر آثار نويسنده در سکولاريسم نو

میدان های نبرد سیاسی و ایدئولوژیک ما *

داریوش همایون

پيام به کنگرۀ هفتم حزب مشروطۀ ايران

عرفیگرائی، دفاع از یگانگی و یکپارچگی ایران و دمکراسی لیبرال، و نه شکل حکومت، مقوله هائی هستند که در جبهه ایدئولوژیک برای آینده ایران اهمیت دارند.

سه هفته ای پیش از کنگره ما انتخابات امریکا چنان تکانی به تقریبا همه جهان داد که بسیار احتمال دارد آغاز دوران تازه و بهتری باشد. از این رویداد نمی توان بی احساس خوشبینی تازه ای به طبیعت بشری و توانائی اجتماع انسانی گذشت. امید در نا محتمل ترین جا ها و زمان ها نیز بر نومیدی و ترس چیره می آید؛ دگرگونی های ژرف امکان دارد؛ و بحران سخت پیشدرامد نوسازی و پیشرفت است. چنین لحظه های تاریخی، به انسان گرایش و توانائی تازه ای می دهد که از قالب های متعارف و عادت شده بیرون آید و به افق های تازه ای بنگرد.

ما امروز از افتخار میزبانی شاهزاده گرامی و شنیدن سخنان تامل برانگیز دوستان برجسته ای از طیف جمهوریخواه برخوردار بودیم. من می خواهم توجه دوستان و سروران را به نکته هائی که به نظرم مهم تر می آیند جلب کنم. آنچه شاهزاده در باره تفاوت شکل نظام سیاسی با محتوای آن گفتند به ویژه از سوی کسی مانند ایشان بسیار پر اهمیت است. شکل نظام به معنی پادشاهی یا جمهوری در برابر دمکراتیک بودن یا نبودن محتوای نظام اهمیتی ندارد و می باید چنانکه گفتند آن را از موضوع کشمکش بیرون برد. شاهزاده چنانکه هر شنونده ایشان می توانست ببیند از مزیتی برخوردارند که نمی باید در مبارزه ای که در پیش داریم از آن چشم پوشید. شناخته بودن و دسترس داشتن به مراجع بین المللی سرمایه هائی هستند که در رساندن صدای ایرانیان به جهان به کار می آیند.

آقای دکتر گنج بخش که یک دانشمند فیزیکدان برجسته اند و من در چندین سال گذشته از نزدیک کار های ایشان را دنبال کرده ام انگشت روی پاره ای مسائل اساسی ما گذاشتند، نخستینش اینکه مبنای دمکراسی توافق داشتن نیست، همرائی و همکاری در عین حفظ اختلافات است. در اینجا باید اضافه کنم که برای رسیدن به چنان پختگی سیاسی می باید چند اصل بنیادی که ما آن را در زیر عنوان دمکراسی لیبرال می آوریم پایه های نظام سیاسی باشد و جامعه سیاسی بر آنها همرای شده باشد. آقای گنج بخش همچنین با شهامتی که هنوز در بسیاری سیاستگران ما کمیاب است ضرورت اسطوره زدائی از تاریخ و آمادگی پذیرفتن مسئولیت را در هر گوشه طیف سیاسی یادآور شدند. من در سخنان ایشان مانند نوشته ها و سخنان همفکران دیگر شان در فراکسیونی که تشکیل داده اند نشانه های نوزائی اندیشه در صف جمهوریخواهان را می بینم. این سروران هم اکنون مشکل ایدئولوژیک جمهوریخواهان را حل کرده اند، آنها جمهوریخواهی را از حالت یک ایدئولوژی به در آورده اند.

اقای دکتر خوبروی پاک یک مرجع مسلم در مسئله تمرکز زدائی و از کارشناسان حقوق اساسی هستند و ما بسیار از اینکه نظرات مان در موضوع حقوق مدنی اقوام ایرانی و یکپارچگی ایران در عین عدم تمرکز، به ایشان نزدیک است خوشحال هستیم. یاد آوی اینکه ما قوم ایرانی نداریم و مشکلات کنونی کشور در موضوع اقوام نیز مانند دیگر مشکلات اساسا به جمهوری اسلامی بر می گردد در عین بدیهی به نظر آمدن بسیار مهم است. همه ما هر نامی روی خود بگذاریم و هر خطی میان خود بکشیم همیشه، دست کم از دو هزار سال پیش، ایرانی شناخته شده ایم. نام کشور ما همان وقت نیز ایرانشهر بود به معنی دولت یا کشور ایران و دو هزار سال پیش هم آن نام از آسمان نیفتاد و پیشینه داشت و برای ساکنان این سرزمین نا آشنا نبود. بدون جمهوری اسلامی، ایران در سی ساله گذشته با دمکراتیزه شدن ناگزیر جامعه ای که با شتاب امروزی می شد، به عدم تمرکز و حقوق مدنی و فرهنگی اقوام نیز می رسید.

آقای دکتر نوری علا نه از موضع یک موافق بلکه یک نگرنده خیرخواه به ما نگریستند و دو مشکلی را که به نظرشان در کار ما هست خاطر نشان کردند. نخست ما که خود را مشروطه خواه می نامیم چه مشروطه ای را در نظر داریم؟ من تصور می کنم این مشکل در جای دیگر است، در این است که هنوز مشروطه به مقدار زیاد مترادف با پادشاهی گرفته می شود. ما باید از این فرصتی که ایشان برای ما در چنین موقعیتی پیش آورده اند استقبال کنیم. مشروطه ای که ما در نظر داریم نوسازی شده و گسترش یافته جنبشی است که در کمتر از یک نسل، جامعه ایرانی را از قرون وسطا به نوزائی یا رنسانس سده شانزدهم و روشنگری سده نوزدهم و ناسیونالیسم سده نوزدهم اروپا وارد کرد. پادشاهی بخش کوچکی از پروژه کشورگیر مشروطه خواهی است و هواداران و مخالفان ش در آن بسیار مبالغه کرده اند. یک تفاوت ما با سلطنت طلبان نیز در همین است. ما بالا ترین جا را به پادشاه یا شکل حکومت نمی دهیم، چنانکه خود شاهزاده نیز امروز تاکید کردند.

یک جلوه این رویکرد به مشروطه خواهی در همراهی ما با آقای دکتر نوری علا در پیشبرد عرفیگرائی یا سکولاریسم است که بخش مهمی از طرح مشروطه خواهی بود و مانند بسا دیگر نا تمام ماند. جلوۀ دیگرش در پشتیبانی از تلاش های خستگی ناپذیر خانم شکوه میرزادگی در نگهداری میراث ملی ایران است. ما از اینکه در این پیکار مشارکت داریم سربلندیم. به عنوان مشروطه خواهان، این پشتیبانی بخشی از هدف های ما نیز هست که اکنون خانم میرزادگی بیش از هر کس دیکری دنبال می کنند.

مشکل دومی که ایشان به ما هشدار دادند اشتباه نگرفتن برنامه سیاسی با ایدئولوژی است و گمراهی هائی که در ایدئولوژیک شدن حزب هست. در توضیح باید اضافه کنم که از فروپاشی امپراتوری شوروی اصطلاح پایان ایدئولوژی بر سر زبان ها افتاد ولی نه به معنی لفظی کلمه. منظور از پایان در اینجا ایدئولوژی با "ای" بزرگ است یعنی یک دستگاه فکری منسجم که مدعی توضیح دادن جهان است و برای همه چیز پاسخی دارد ــ چنانکه مارکسیست ها ادعا می کردند. در برابر، یک ایدئولوژی با "ای" کوجک نیز هست که مجموعه ای از ایده ها و گرایش های فکری است که لزوما ارتباط ارگانیکی با هم ندارند و دامنه محدود تری از ایدئولوژی با "ای" بزرگ را می پوشند. مثلا اقتصاد بازار یک ایدئولوژی است ولی کاربرد ها و تعریف های متفاوتی بسته به به اوضاع و احوال دارد. در همین بحران سیستم بانکی جهانی، دولت ها بیشترین مداخله را در اقتصاد می کنند ولی همچنان در چهارچوب اقتصاد بازار مانده اند. احزاب سیاسی جدی همه ایدئولوژی به معنی طرح کلی و روحیه چیه بر برنامه سیاسی دارند و برنامه های سیاسی شان در واقع مکانیسم اجرائی ایدئولوژی های آنان است. ما حزب ایدئولوژیک نیستیم ولی مشروطه ایدئولوژی ماست و مشروطه به گفته فریدون آدمیت ایدئولوژی آزادی و ترقی است.

آقای دکتر حمید علی زاده که پیام های شادباش بخشی از جبهه ملی در خارج و بخش دانشجوئی آن در ایران و پیام آقای حشمت الله طبرزدی را ابلاغ کردند به خوبی آگاهند که حزب مشروطه ایران همواره در پی فراهم کردن زمینه برای همرائی اصولی گرایش های سیاسی گوناگون در عین اختلاف بر سر تاریخ یا سیاست ها بوده است. ما تنها حزبی هستیم که اساسنامه خود را که ربطی به مسائل عقیدتی ندارد با اعلام چنین آمادگی آغاز کرده ایم. من امیدوارم که آقای طبرزدی با همه بی پروائی در برابر خطر، از بابت پیام شادباشی که برای کنگره ما فرستاده اند دچار محدودیت های بیشتر نشوند.

* * *

ما چهار ده سال است در چنین همایش ها نگاهی، نه همیشه تعارف آمیز، به خویشتن، به جامعه ایرانی، به جهان دگرگون شونده پیرامون مان می اندازیم. دستاورد های ما با مقیاس های کوچک جهان کو چک تبعیدیان کم نبوده است ولی خود بهتر می دانیم که کجا ها هنوز کوتاه می آئیم و کجا ها می باید شیوه های مان را دگرگون کنیم.

دوری از میهن که تقریبا همه چیز در آنجا روی می دهد دست و پای ما را نیز مانند دیگران می بندد ولی ما می کوشیم از این محدودیت فضیلتی بسازیم و فراغت از مبارزه قدرت را صرف مبارزه برای ایران و اندیشیدن در باره مسائل بنیادی جامعه و دگرگون کردن فرهنگ سیاسی کنیم. امروز می خواهم بیشتر به سه مقوله که در چند سال گذشته و به ويژه از کنگره ششم جای بالا تری در گفتار و اندیشه ما داشته است، و جائی که همچنان در دو سال آینده می باید داشته باشد بپردازم. به نظر من در اهمیت این مقولات برای آینده ایران مبالغه نمی توان کرد.

نخست عرفیگرائی یا سکولاریسم است، بیرون بردن سیاست و حکومت از قلمرو تقدس؛ جلوگیری از بهره برداری سیاسی از مذهب، و تبعیض به نام مذهب. ما با خشنودی شاهد بالا گرفتن این تفکر در درون و بیرون ایران هستیم ولی نمی توانیم مطمئن باشیم. فرصت طلبی همیشه هست و همه چیز را بهم می زند. در همان حال که جامعه روشنفکری ایران برای نخستین بار دارد عرفیگرائی را باز می یابد و آیندۀ ایران را دور از بختک سیاست کربلائی می جوید، سودای همدستی با مذهبیان و "بوسیدن دستی که به دندان نتوان برد" بسیار کسان را رها نمی کند. باز بهانه تراشی است که ما با منافع کارگران سرو کار داریم نه عقاید آنها؛ و متعرض مذهب در حکومت یا سیاست نمی باید شد. انگار که در یک نظام مذهبی بی خبر از توسعه و عدالت اجتماعی می توان منافع کارگران را تامین کرد. ما در کارزار خود با جمهوری اسلامی کمتر سلاحی کارساز تر از عرفیگرائی داریم که به علت وجودی نظام ولایت فقیه می زند. رسوخ مذهب در فرهنگ و سیاست، مشکلی است که ما در هر گام با آن روبرو شده ایم. نمی توان ایران را از ارتجاع و حکومت مافیائی و واپسماندگی فزاینده رهائی بخشید و به عرفیگرائی اولویت نداد.

سیاست مذهب زده اکنون موجودیت این سرزمین ناشاد را نیز به خطر انداخته و گروه های روزافزونی از ایرانیان را از ملت خود بیگانه کرده است. حزب به عنوان یکی از پیشروان عرفیگرائی در ایران وظیفه دارد که در برابر گرایش های سازشکارانه بایستد و نگذارد کسانی بار دیگر با دست کم گرفتن مسئله، خود و کشور را به آخوند ها بسپارند. ما در اینجا نیز اصول را بالا تر از حساب های سیاسی (آن هم نادرست) می گذاریم. بیم از حساسیت های مذهبی مردم نمی باید جلو روشنگری درباره بهره برداری جنایت آمیز آخوند ها را از آن حساسیت ها بگیرد. پس از سی سال زیستن با ریاکاری و فساد و بی اعتقادی آخوند ها و همدستان شان ایرانیان به جائی رسیده اند که میان باور های مذهبی و حکومت مذهبی تفاوت بگذارند. یک بار دیگر روشنفکران ما (این بار نه اکثریتی از آنها) خود را به جای توده مردم می گذارند، از سوی آنها تصمیم می گیرند و به سطح تصوری که از آنها دارند پائین می آورند. اما این بار حتی بیش از سی سال پیش فرو افتادن به پائین ترین مخرج مشترک، هم اشتباه و هم نا لازم است. مردم حتی در آن زمان آماده شنیدن پیام ترقیخواهانه تری از روشنفکران خود می بودند.

* * *

دوم، نگهداری ایران است، آنچه پس از سی سال تاراج و ویرانی و ندانم کاری از این سرزمین و دارائی های ش مانده است. من در سراسر طیف سیاسی ایران هیچ گروهی را نمی شناسم که بیش از ما در این سال ها برای دفاع از این کشور و ملت، سینه سپر کرده باشد. مسئله برای ما بیش از بستگی عاطفی است که دیگرانی ممکن است احساس نکنند. در پشت سر نگرانی های ما یک محاسبه سرد و تردید ناپذیر قرار دارد. ما بیش از امکانات ایران یکپارچه چیزی برای رساندن مردم خود به سطح زندگی و تمدن بالای جهانی نداریم. جنگ و گرایش های تجزیه طلبانه نه تنها به کشوری که فداکاری های صد نسل ایرانیان آن را تا اینجا کشانده است پایان خواهد داد بلکه تکه پاره های ایران را نیز از رسیدن به چنان آینده ای باز خواهد داشت. آنها اگر هم بتوانند اراده ملت ایران را، آن اکثریتی که برای دفاع از این سرزمین تا هر جا می رود، در هم شکنند باز به ناکجا آباد شان نخواهند رسید. تکه پاره هائی که از پاک شوئی ها و خونریزی های برادر کشی بدرآیند، هر سرنوشتی بیابند ــ چه جدا جدا و چه چسبیده به همسایگان ــ زیان خواهند کرد. امروز آن همسایگان گویای فردای شان است ــ با این نمایشی که هم اکنون از دمکراسی و حقوق بشر و استقلال می دهند. رستگاری ملت ما در افتادن به جان یکدیگر به نام فدرالیسم یا هویت طلبی و چسبیدن به دیگران و باز کردن پای امریکا و روسیه و پاکستان و جهان عرب و همسایگان دیگر به امور داخلی مان نیست. ما می باید مسائل خود را با رعایت اصول جهانروای حقوق بشر در یک جامعه شهروندی با یکدیگر حل کنیم. ملت های دیگر در سده هائی که هنوز از شب دراز قرون وسطائی بیرون نیامده بود توانستند، ما نیز می توانیم.

از این گذشته پیکار ما با جمهوری اسلامی است که به تلاش هماهنگ همگانی ما بستگی دارد. به امید حمله امریکا نشستن، و قومی کردن مبارزه ملی ــ هر گروه زبانی تنها نگران حال خودش ــ در دو سه ساله گذشته آسیب های سخت بر این پیکار زده است. فرمانروایان اسلامی با خشنودی به منظره ای می نگرند که هر روز شکسته تر می شود و به کشاکش هائی می نگرند که تیزی حملات به رژیم آنها را می گیرد. آنها با آزادی عمل بیشتر، پشتگرم به موافقت نهانی گروه هائی که به تندی لحن ضد ایرانی می گیرند به ویرانی نشانه های فرهنگ و تاریخ ایران سرگرم شده اند. سود مشترک در ایران ستیزی، مبارزه با جمهوری اسلامی را می تواند زیر سایه بگیرد؛ و ایرانیان بیش از آن با یکدیگر درگیر شوند که به دشمن ملی بپردازند. اصلا خود تعریف دشمن ملی در پرده ابهام رفته است.

حزب ما چهارده سال پیش، گوئی با پیش بینی چنین موقعیت هائی، در اصل یکم منشور خود چنین تعهد کرده است: "استقلال و تماميت ارضی و يگانگی ملی ايران برای ما از همه بالاتر است و به هر قيمت و در هر وضعی از آن دفاع می‌ کنيم." آزمایش این تعهد هر بار که گفتگو از حمله به تاسیسات اتمی ایران بالا گرفت پیش آمد. ما به جای آنکه در موضوعی بدین اهمیت "سلامت را در کنار" بدانیم و خاموش بنشینیم؛ یا بد تر از آن، چلبی وار، با سر هم کردن گروهبندی ها جایگزین سازی کنیم و خود را به رخ امریکائیان بکشیم؛ یا شعار های میان تهی و برای لای پرونده بدهیم به آنچه پیش از آن "اندیشیدن درباره نیندیشیدنی" اصطلاح کرده بودیم بازگشتیم؛ در میان اتهامات ظاهر بینان و بد خواهان با صراحت اعلام کردیم که در صورت حمله به ایران جای ما موقتا در کنار جمهوری اسلامی خواهد بود که از نظر ما با دنبال کردن برنامه تسلیحات اتمی، تنها مسئول چنان رویدادی است. برای ما آسان نمی بود که چنین موضع نا خوشایندی که با همه اصول دیگر منشور حزب در تضاد است بگیریم. ولی امری هست که از هر چیز دیگری از جمله جان های خود مان بالا تر می آید: استقلال و تمامیت ارضی و یگانگی ملی ایران، که در جنگی چنان ویرانگر بر باد خواهد رفت.

موضع گیری حزب در مخالفت با سیاست تغییر رژیم از سوی دیگران، در عین پشتیبانی از کارساز ترین تحریم ها بر ضد رژیم اسلامی دنباله همین نگرش اصولی است. ما می خواهیم دیگران تنها جلو برنامه اتمی جمهوری اسلامی را بی جنگ بگیرند. بقیه اش مسئله خود ماست. برای ما یادآوری حملاتی که 12 سال پیش از سوی همین ظاهر بینان و بدخواهان به حزب می شد مایه سرگرمی است. در آن هنگام تنها ما از تحریم رژیم دفاع می کردیم و گروه های دیگر، اگر خاموشی نگزیده بودند می گفتند که دود تحریم به چشم مردم خواهد رفت. امروز خوشبختانه دود توهم و عوامفریبی تصوری از بسیاری چشمان بیرون رفته است. در برابر دور نمای ضرب شصت نظامی، گزینه تحریم کمرشکن اقتصادی پذیرفتنی تر است. هر چه باشد دود بر شعله سوزنده برتری دارد.

* * *

سرانجام گشاده کردن چشم انداز حزب که سه چهار سالی است در سخنان و نوشته های ما جائی هر چه بالا تر می یابد. حزب مشروطه ایران، سازمان مشروطه خواهان ایران پیشین، با تعبیر تازه و گسترده تری از مشروطیت پایه گذاری شد. این تعبیر تازه و گسترده با همه جای مهمی که به پادشاهی مشروطه برای آینده ایران می داد اساساً برنامه ای برای به انجام رسانیدن طرح تجدد خواهی انقلاب مشروطه بود که دامنه اش از شکل حکومت، پادشاهی یا جمهوری، بسیار فرا تر می رفت. برنامه سیاسی و ادبیات حزبی که بر گرد آن در شانزده ساله مراحل مقدماتی و پایه گذاری رسمی حزب شکل گرفت از نظام سیاسی دمکراسی لیبرال و از اقتصاد سیاسی راست میانه دفاع می کرد. در آن سال ها و تا همین اواخر این مفاهیم در ایران چندان شناخته نبودند و اصطلاحات چپ و راست و لیبرال به سهل انگاری به کار می رفتند. لیبرال و لیبرالیسم به ویژه موضوع بد ترین سوءتفاهم ها بود؛ یا اسلامی ها و چپگرایان همچون دشنام نثار مخالفان سیاسی خود می کردند و یا ناظران نا آگاه خارجی چون حلقه گل بر گردن گروهی یک سو نگر که مخالف باور های جزمی خود را از هر فضیلتی بی بهره می داند می آویختند.

در خود حزب احتمالا هستند کسانی که یا لیبرال را مشکوک و در نهان ضد پادشاهی می شمرند و یا در کاربرد امریکائی آن به سوسیالیسم نزدیک می دانند. ما در کارزار فرهنگی و آموزشی خود از این آزمون ها بسیار داشته ایم. شاید هیچ حزبی را در این سی ساله نتوان نشان داد که به اندازه ما درگیر شکافتن مسائل و روشنگری در باره خود بوده باشد. این فرایند از همان مشروطه آغاز شد. بسیاری هموندان و هواداران ما از همان جا اشکال داشتند. لیبرال دمکرات نیز مانند مشروطیتی که پادشاهی تنها جزء کوچکی از آن به شمار می رود در گوش ایرانی تازه و نا آشناست ولی سرتاسر نظام حکومتی مورد نظر ما تنها در آن قالب می گنجد. حکومت اکثریت مردم در چهارچوب اعلامیه جهانی حقوق بشر نامش دمکراسی لیبرال است ــ دمکراسی که دیکتاتوری اکثریت را نیز بر نمی تابد و حقوق سلب نشدنی فرد انسانی را در یک جامعه شهروندی تضمین می کند و هم در شکل پادشاهی و هم جمهوری با موفقیت کار کرده است. ما مانند شخصیت نمایشنامه مولیر که نمی دانست همه عمر نثر می گفته است از نام فلسفۀ سیاسی خود بی خبر بودیم. اکنون پی برده ایم که به پیشرو ترین و آزادمنش ترین خانواده سیاسی جهان تعلق داریم و به جای آنکه بگذاریم دیگران ما را به میل خود تعریف کنند خود پیشگام شده ایم.

لیبرال دمکراسی چهار پنج دهه است در حزبی به همین نام در ژاپن، همچنانکه هم اکنون در اسپانیا به رهبری حزب سوسیالیست و در بریتانیا به رهبری حزب کارگر (هر دو عضو خانواده سوسیال دمکرات، چپ میانه و از نظر سیاسی در اردوی دمکراسی لیبرال، و هر دو مانند ژاپن دارای شکل حکومت پادشاهی مشروطه) حکومت می کند. هر کشور دیگری نیز، که حکومت به رای اکثریت انتخاب می شود و افراد در پناه اعلامیه جهانی حقوق بشر هستند دارای نظام دمکراسی لیبرال است، اقتصاد سیاسی آن هر چه می خواهد باشد .

میدان نبرد ایدئولوژیک ما با بقایای سوسیالیسم مارکسیستی و کمونیسم، از یک سو و اسلامیان و فاشیست های گوناگون از سوی دیگر جز فلسفه سیاسی دمکراسی لیبرال و اقتصاد سیاسی راست میانه نیست. ما ویژگی های این اقتصاد سیاسی را در منشور خود چنین آورده ایم:

* نظام اقتصاد بازار و ابتکار فردی، ولی زیر نظارت دمکراتیک دولت مسئول حفظ حقوق کارگر و کارفرما و مصرف کننده.

* تعبیر عدالت اجتماعی به صورت مسئولیت جامعه در دادن فرصت برابر به افراد جامعه و کمک به کسانی که نمی توانند ــ نه اینکه نمی خواهند ــ با کار خود زندگی شان را تامین کنند.

نبرد ایدئولوژیک اکنون در ایران و در بیرون ایران در این جبهه ها جریان دارد نه بر سر شکل حکومت که امروز برای اکثریت ایرانیان در گیر مبارزه بقا، از اولویتی برخوردار نیست؛ و پاسخ ما به چنین چالشی نمی تواند تنها تاکید بر بخش کوچکی از برنامه سیاسی حزب باشد. اگر ما به طور روز افزون بر آن نود و چند درصدی از منشور خود تاکید می کنیم که با موجودیت ایران و بیشترین خوشبختی برای بیشترین ایرانیان سر و کار دارد از همین روست. برقراری یک جامعه شهروندی، به عبارت دیگر نظام دمکراسی لیبرال، و یک برنامه اقتصادی راست میانه در ایران اولویتی بزرگ تر است تا ادامه بحث های خسته کننده ای که اکنون زمان شان نیست. ما در هنگام خود، زمانی که مردم ایران بتوانند تصمیم بگیرند مانند همیشه موثر ترین پشتیبانی را از پادشاهی مشروطه خواهیم کرد ولی امروز با مسائل فوری تری روبروئیم. در برابر تجزیه طلبانی که از حقوق مدنی به حق تعیین سرنوشت می جهند؛ و آنها که از عدالت اجتماعی به نبرد طبقاتی می رسند ما سلاحی برنده تر از جامعه شهروندی و اقتصاد بازار با مسئولیت اجتماعی نداریم. در یک جامعه شهروندی کشاکش های ناگزیر اجتماعی در یک فضای دمکراتیک و با در نظر گرفتن حقوق فرد و جامعه فیصله می یابد؛ و عدالت اجتماعی اگر با مسئولیت شخصی همراه شود هم فرد و هم جامعه را پیش می برد. اینها مسائلی است که پاسخ شان را در پادشاهی خوب است و جمهوری بد است نمی توان یافت.

آنچه به حزب ما شکوفائی داده و نگذاشته است به همراه اعضای خود پا به سن بگذارد همین پابرجائی بر اصول و آمادگی برای گشودن افق های تازه در چهار چوب همان اصول بوده است. کنگره هفتم می تواند این سرزندگی را نگهدارد و به آن نیروی تازه ای ببخشد. من امیدوارم که دوستان و همرزمان نگاه خود را به آینده و به آنچه در جامعه ی ایرانی دستخوش همه گونه دگرگونی ها می گذرد نیز بیفکنند. حزب ما همواره قدرت خود را از جای برجسته ای که در بحث سیاسی داشته گرفته است. ما همچنان می باید سوار بر موج نو اندیشی پیش برانیم.

شنبه 2 آذر 1387 ـ 22 نوامبر 2008

ـــــــ
* گسترش یافته سخنرانی در کنگره هفتم

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه