بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

آبان   1387 ـ نوامبر 2008  ـ

آرشيو آثار نويسنده در اين سايت

هشدار به اپوزسیون!

حشمت الله طبرزدی

مدتی پیش آقای مهندس امیر انتظام با صدور نامه ای خطاب به دبیر کل سازمان ملل ،واقعیت های تلخی که مردم ایران با ان دست به گریبان است را اعلام کرد. او در این نامه ی خود به این موضوع نیز اشاره کرده است که ممکن است این نامه موجب شود که اورا به زندان برگردانند.

از ان جا که از سایرین نیز درخواست کرده بود تا در باره ی آن نامه نظرات خود را بیان نمایند، من به سهم خود استقبال کردم.در ان نقد نامه ای که نگاشتم بر جایگاه اقای امیر انتظام در جنبش دموکراسی خواهی تاکید گذاشتم. و اینک بار دیگر بر این مهم تاکید می گذارم.

به دنبال این مباحث بود که دوستان مسئله ی انتخابات و نافرمانی مدنی ناظر بر تقویت جنبش اجتماعی را مطرح کردند. سخن بر این بود که اگر کاندیدایی مطرح شود که از ابتدا بی اعتباری نظارت استصوابی را مطرح کند، تحریم فعال یا نافرمانی مدنی شکل جدی تری به خود خواهد گرفت. ضمن این که این فرد می تواند مطالبات ملی را نمایندگی کرده و جنبش اجتماعی حول رهبری های او شکل بگیرد.

البته در این زمینه اختلاف نظرات جدی وجود داشت و هنوز وجود دارد. به ویژه نگرانی هایی که اقای کوروش گلنام به درستی در مقاله ی خود برشمرده اند. ما می دانیم که تحریم هم اکنون شکل گرفته و نزدیک به ۷۰ درصد از مردم ایران و بیش از ۸۰ درصد از شهروندان تهرانی و کلان شهر ها در انتخابات شرکت نمی کنند. بنابراین در نظر نداریم تا با یک تصمیم اشتباه این شرایط را بر هم بزنیم. به همین دلیل تصمیم گیری در این امر را حساس دانسته و به این نتیجه رسیدیم که گام به گام پیش برویم.

در جلسه ای که با برخی از نیرو های ملی داشتیم با انها به تبادل نظر پرداخته و کلیت موضوع مورد تایید قرار گرفت. سخن دوستان ما البته این بود که برای راه اندازی تحریم فعال نیاز است تا جنبش اجتماعی فعالی داشته باشیم و این جنبش نیز از طریق ارتباط و تعامل احزاب و گروه های سیاسی در یک عمل مشترک شکل خواهد گرفت. پس هدف گرم کردن تنور انتخابات یا تلاش برای تایید کاندیدا ی ما نیست. بلکه هدف نشان دادن این است که انتخابات نه ازاد است و نه دموکراتیک. این موضع در نشستی با برخی از دوستان سازمان ادوار دفتر تحکیم نیز مطرح شد.

بنابراین می بایست به دنبال افرادی می رفتیم که بتوانند این خواسته را نمایندگی کنند و زندگی سیاسی انها نیز بیانگر عدم سازش انها با جمهوری اسلامی باشد. از انجا که مهندس انتظام قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران  و خوشنام ترین مخالف سیاسی در ایران به حساب می اید که هزینه ی سنگینی پرداخت کرده است،و از دیگر سو خود ایشان نیز با ارسال نامه به دبیرکل سازمان ملل سکوت سیاسی را شکسته و حضور خود را اعلام کردند، من پیشنهاد دادم که ایشان را محور تلاش های خود قرار بدهیم. سایر دوستان ـ به ویژه اعضای جبهه ی دموکراتیک ایران و بخشی از نیرو های ملی ـ نیز پذیرفتند. حتا برخی از دوستان با ایشان صحبت کرده و گویا ایشان نیز امادگی خود برای ورود در این مبارزه را پذیرفته بودند. اگرچه من شخصا هنوز در این باره با ایشان صحبتی نداشته ام.

من وسایر دوستان براین گمان بودیم که اگر این مسئله به صورت جدی مطرح شود، رژیم ایشان را به زندان بر خواهد گرداند و به همین دلیل باید همه ی مسائل در نظر گرفته شود. به ویژه که شرایط اقای مهندس به گونه ای است که نباید به زندان برگردد. در واقع من به سهم خود راضی نیستم که ایشان را به خاطر برنامه های مبارزاتی ما به زندان برگردانند، مگر این که خودشان چنین تصمیمی داشته باشند. کما این که در نامه به دبیرکل سازمان ملل اعلام کرده بودند که برای دفاع از حقوق ملت ایران از برگشتن به زندان واهمه ندارند.

گویا رژیم اسلامی بی رحم تر از این است که درنگ کند تا ببیند تصمیم قطعی مبارزین و شخص امیر انتظام برای انتخابات پیش رو چیست. به همین دلیل گفته شده است که ممکن است مرخصی ایشان را تمدید نکند. امید است که چنین نباشد. حال اگر فرض را بر این قرار دهیم که رژیم روز جمعه اقای انتظام را به زندان برخواهد گرداند، - در حالی که همگان اگاه هستند که به دلیل بیماری های گوناگون و دستور اکید پزشکان، زندان برای سلامتی ایشان بسیار خطرناک است. مگر قرار است یک پیرمرد ۷۵ ساله تا کی در زندان باشد؟ - در ان صورت همه ی ما می دانیم که اقای انتظام به دلیل دفاع از حقوق همه ی ما به زندان افتاده است.

آیا همین مسئله کافی نیست که حول دفاع از انتظام تا ازادی گرد هم اییم وبنیان یک جنبش اجتماعی را تقویت نماییم؟ اگر ایشان را به زندان برنگرداندند، باز هم مشخص است که باید از این سرمایه ی ملی برای پیشبرد مبارزات استفاده ی درست نمود. نه این که بخواهم از همه ی نظرات او دفاع کنم یا ضعف های ایشان را درنظر نگیرم. اما می دانم که وجود ایشان برای تداوم مبارزات یک فرصت است.

من خود زندان کشیده ام و از شرایط سخت ان اگاه هستم. همچنین در کوران مبارزه هستم و زندگی ام را وقف این راه کرده ام. بنابراین می خواهم به اپوزسیون تاکید کنم که اگر اقای انتظام را به زندان برگردانند، احتمال مرگ ایشان وجود دارد. اگر به زندان نیز برنگردانند، نباید فرصت های مبارزه از دست برود. پس به حکم وظیفه ی انسانی نباید اجازه داد او را به زندان برگردانند و به حکم وظیفه ی مبارزاتی و ملی باید از انتظام دفاع کرد.

بنابر این  همگان را دعوت می کنم تا انتظام را به عنوان سمبل مبارزات مظلومانه و دموکراسی خواهانه ی مردم ایران به جهان معرفی کنند و نشان دهند که انتظام ما از ماندلا و دالایی لاما هیچ چیز کم ندارد. این ما هستیم که باید نشان بدهیم که به اندازه ی مردم افریقای جنوبی و مردم تبت از سمبل ازادی خواهی خود پاسداری می کنیم. به امید ان روز.

برگرفته از سايت «پيام دانشجو»:

http://mohandestabarzadi.blogfa.com/post-592.aspx

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه