بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

آبان   1387 ـ نوامبر 2008  ـ

پيوند به نظرات خوانندگان

خانم ها، آقايان! در اين هولوکاست جديد شريک نشويد!

ستار ک. (از ژنو ـ سوئيس)

آقای سردبير

با درودهای گرم. ديده ام که جريانات درون سازمانی احزاب مختلف را در سايت خود تعقيب می کنيد و نيز اعلام داشته ايد که در اين مورد تبعيضی قائل نمی شويد. در نتيجه پرسشی برايم پيش آمده. پس از اعلام اينکه آمريکا تصميم گرفته محافظت از قرارگاه اشرف (متعلق به شورای مقاومت و مجاهدين در عراق) را به دولت عراق واگذار کند، اکنون نزديک به سه ماه است که خانواده های ساکنان اين قرارگاه، دور از عزيزان خود، در ژنو (سوئيس) و نيويورک (آمريکا) در برابر ساختمان های سازمان ملل متحد دست به اعتصاب زده اند و روزانه عدۀ زيادی از هواداران شورا و مجاهدين و مردم عادی برای پشتيبانی به اعتصاب کنندگان می پيوندند. اما، متأسفانه، ديده می شود که رسانه های فارسی زبان هرگز اين جريان را منعکس نمی کنند. و کسانی که مدعی حقوق بشر هستند و نسبت به اعدام ها، رفتار نامتناسب با به اصطلاح اراذل و اوباش، يا دستگيری خانم اسفندياری و خانم عشا مؤمنی سکوت نکرده و مجدانه اعتراض می کنند، در مورد سرنوشت قرارگاه يا، در واقعيت، شهر اشرف و ساکنانش کلاً بی اعتنائی پيشه کرده اند.

همين چند روز پيش شما کاريکاتوری را بر بالای صفحۀ اول خود گذاشته بوديد که پرزيدنت بوش را در کنار احمدی نژاد نشان می داد ولی زير آن نوشته شده بود «مذاکرات آمريکا با عراق» و نکتۀ کاريکاتوريست آنجا آشکار می شد که می ديديم آقای مالکی، نخست وزير عراق، که بايد طرف مذاکره با آمريکا باشد، در جيب کت احمدی نژاد نشسته است. پيام اين کاريکاتور، و خودبخود پيام شما که آن را برای انتشار انتخاب کرده بوديد، روشن بود: «مالکی و کابينه اش در عراق عروسک هائی در دست حاکميت ايران هستند». آيا از همين کاريکاتور نمی توان نتيجه گرفت که تحويل شهر اشرف و ساکنانش به دولت فعلی عراق معادل تحويل آنها به احمدی نژاد است و در اين تحويل و تحول بوی خون و قتل عام می آيد؟ پس، لااقل از ديد حقوق بشر هم که شده، چگونه می توان در مورد چنين جنايت آشکاری سکوت کرد؟

در اينجا بحث بر سر حقانيت مجاهدين و شورای مقاومت و خدمت و خيانت آنها نيست. بهر حال روزی فرا خواهد رسيد که ملت ايران حاکميت خود را بر کشورش تثبيت کرده و به ارزيابی خدمات و خيانت های همۀ دست اندر کاران سياسی سی سالۀ اخير می نشيند. اما آيا ما حق داريم هم امروز، و بی داشتن نمايندگی از ملت ايران، دادگاه هامان را در خارج کشور تشکيل داده، حکم اعدام ساکنان شهر اشرف و تخريب آن را صادر کرده و حتی تعيين کنيم که اين حکم به دست احمدی نژاد اجرا شود؟

آمريکا به کشور عراق حمله و آنجا را اشغال کرده است. در اين ميانه شهر اشرف نيز بوسيلۀ آن تصرف و ساکنانش خلع سلاح شده اند و اکنون ـ در طی دوران چند سالۀ اشغال عراق ـ طبق معاهدات بين المللی، حفظ اين شهر و جان ساکنانش با ارتش اشغال کننده، يعنی آمريکا، است. حال آمريکا، در آستانۀ خارج کردن نيروهای خود از عراق، می خواهد شهر اشرف و ساکنانش را به دست کارگزاران رژيم اسلامی ايران بسپارد تا آنها که سه دهه است تشنه به خون مجاهدين و اعضاء شورای مقاومت و ويران کردن شهر اشرف ـ بعنوان نماد اين مقاومت ـ هستند بتوانند، در ضيافت خونی که بپا خواهد شد، با خون پاک بخشی از بهترين فرزندان ايران (حتی اگر بزعم خيلی ها گمراه شده باشند) تشنگی خود را فرو نشاند.

شما از کورش بزرگ می نويسيد و می گوئيد که ايرانيان بايد افتخار کنند که بنيان گزار کشورشان نخستين اعلام کنندۀ حقوق بشر است، اسرا را آزاد نموده و داشتن عقيده و مذهب را آزاد ساخته است. آيا همين کورش بزرگ، پس از فتح بابل، اسرای گرفتار در دست حاکمان بابل را به دست دشمنانشان می داد تا آنها را قتل عام کنند؟ و آيا وظيفۀ کسانی که خود را فرزندان کورش می خوانند آن نيست که نسبت به ظلمی که اشرف و ساکنانش را تهديد می کند اعتراض نمايند؟

بنظر من، اکنون اشرف و ساکنانش تبديل به وسيله ای برای سنجش صداقت ادعاهای همۀ سازمان های پاسدار حقوق بشر و رسانه ها و مردم هوادار آن شده اند. کاملاً آشکار است که، اگر دير بجنبيم، «هولوکاست» و «آشويتز» ی ديگر در راه است و هر که در جلوگيری از آن صدا بلند نکند در اين جنايت شرم آور شريک خواهد بود.

با احترام

*********************************************************

نظر:

*********************************************************

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه