بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

آبان   1387 ـ   اکتبر  2008

انتخاباتی دیگر، در فقدان آزادی های فردی واجتماعی

مهدی مؤید زاده

سخن از انتخابات ریاست جمهوری چندی است آغاز گردیده و حکومت ایران، که خود را حکومتی دینی می داند، نگاهی جدای از حکومت های مبتنی بر دمکراسی و یا مدعی دمکراسی به انتخابات دارد. با بررسی تاریخ ملت ها و بر اساس قوانین جامعه شناسی، حکومت هائی که بر مذهب و یا ایدئولوژی ویژه ای استوار شده اند بسوی استبداد گرایش یافته اند. جهان امروز شعار ها و وعده و وعید های حکومت های ایدئولوژیکی چون ناسیونال سوسیالیست های آلمان و یا ایتالیای فاشیست را، که با اتکاء بدستورات کلیسا از دمکراسی سخن می گفتند، درحافظهء تاریخی خود دارد. جمهوری های «دمکراتیک» اروپای شرقی، که نام دمکراسی را در کنار نام کشور خود قرار داده بودند، خشن ترین نوع دیکتاتوری را به ملت هایشان تحمیل کردند. و یک سونگری و محو آزادی ها در سرزمین شوراها لکهء ننگ ابدی برچهرهء آنانی است که حکومت ایدئولوژیک را دمکراتیک می پنداشتند .

دولت هائی که پای در رکاب ایدئولوژی دارند، انتخابات را وسیله ای برای شکلی جهان پسند دادن به حکومت خود می دانند. در ایران، برای آنکه رفتارهای حکومت کمتر مورد اعتراض مجامع جهانی حقوق بشر قرار گیرد، هر از چند گاهی، طبل انتخابات با صدائی گوش خراش نواخته می شود. در انتخابات ایران داوطلبان باید از فیلتر های رنگارنگ وزارت کشور و شورای نگهبان عبور کنند. این خود مخدوش کنندهء آزادی انتخابات است. در دوره های گذشته که انواع انتخابات را داشته ایم، نظارت استصوابی حق شرکت آزادانهء مردم رادر انتخابات از آنان سلب نموده است و تقلب های انتخاباتی در حدی بوده است که شخصیت های طراز اول نظام راه چاره را پناه بردن بخدا دانسته اند.

تجربهء سه دههء اخیر نشان داده است که شرط اول انتخابات آزاد جدائی دین و دولت است و تا زمانی که این دو نهاد درهم آمیخته اند و حکومت از دین استفادهء ابزاری می کند آنچه انجام می گیرد انتخابات نیست بلکه گزینشی است که در آن حقوق انسانی برای گروهی قابل تصوراست که اکثریت را با دخالت دولت کسب کرده و برای اقلیت (کسانی که آراء کمتری دارند) هیچگونه راه رشد و تلاش برای رسیدن به آرمان های خود متصور نیست.

ایران امروز، گرقتار در میان بحران های درون مرزی و برون مرزی، باردیگر صحنه ای از سناریوی جدیدی بنام انتخابات حواهد بود. ملت ایران، دل آزرده از خشونت حاکم بر جامعه و گرانی روز افزون ارزاق عمومی که مسئولین را توان کنترل آن نیست، و در محیطی خفقان آور که سال هاست آزادی از آن رخت بربسته است باری دیگر در برابر انتخابات قرار گرفته و رسانه ها روز اخذ رأی برای انتخاب رئیس جمهور را بیست و دوم خرداد هشتاد و هشت اعلام نموده اند.

انگشت شمار افرادی در این پندار بودند که، با آغاز انتخابات رئیس جمهوری، از خشونت های حکومت علیه ملت کاسته خواهد شد. اما بازداشت های گستردهء زنان ایرانی، به بهانهء درخواست حقوق حقهء خویش و، در روزهای اخیر، آوردن قانون معروف به حمایت خانواده به صحن علنی مجلس ـ هر چند سرانجام دو مادهء مهم آن، که نشان از زن ستیزی داشت حذف گردید ـ اقدامی برای ایجاد هراس در دل زنان مبارز ایرانزمین بود. توقیف های مداوم و متوالی زنان آزادیخواه و حق طلب، زندانی کردن و صدور احکام غیر عادلانهء کمیته های انضباطی دانشجویان در تعلیق تحصیلی آنان، سرکوب بی امان کارگران ایران که برای دریافت مزد کار انجام داده در نقاط مختلف کشور فریاد اعتراض بلند کرده اند، و بی توجهی به خواسته های معلمان میهن ما که بردبارانه برسالت خویش پایدارند و در زیر خط فقر بسختی روز گار میگذرانند، نه فقط از باز شدن جو سیاسی و اجتماعی میهن مان خبر نمی دهد که هر روز، بیش از پیش، ابتدائی ترین حقوق انسانی ملت ایران پایمال می شود و رعب و وحشت بر سراسر ایران استبدادزده مستولی می گردد.

قوانینی که دراین روزها یکی بعد از دیگری به تصویب مجلس شورای انتصابی میرسد، همچون متمم قانون مجازات اسلامی، جز افزایش محدودیت های مردم سخن تازه ای ندارند. گرانی کمرشکن؛ قشرهای متوسط و کم درآمد جامعه ایران را در چنگال های بی رحم خویش به نابودی و استیصال کشانده است. درسال های اخیر قیمت نفت رشدی سرسام آور داشته است ولی صدها میلیارد دلار ارز حاصله از فروش نفت، از فقر عمومی نکاسته است. آخرین آمار بانک مرکزی گزارش تورم بیست و هفت و نیم درصدی را نشان می دهد که، به اظهار صاحب نظران اقتصادی، نرخ واقعی تورم فراتر از عدد مذکور می باشد.

لازمهء انتخابات وجود آزادی های فردی واجتماعی است. در کشور ایران، که به زندان روزنامه نگاران درجهان شهرت دارد، مدعی وجود آزادی های فردی و اجتماعی و آزادی های احزاب و جمعیت ها شدن از واقعیت ها بدور است، و تا مردم آزادی را لمس نکنند انتخابات نمایشی بیش بنظر نمی آید. مگر نه اینکه رأی واقعی و آگاهانهء مردم، براساس ملموسات غیر قابل تردید است؟ چه کسی می تواند مدعی بودن آزادی های فردی و گروهی در ایران باشد؟

نارضایتی از نابسامانی های اقتصادی نیز عاملی است که مردم را از حضور در صحنهء اموری همچون انتخابات دور و بی انگیزه می کند . چه کسی می تواند از بهبود وضع اقتصادی مردم سخن بگوید؟ هرچند وزیر محتر م ارشاد، درسخنان اخیر خود در محل مصلای تهران، فرموده اند سر و سامان دادن به وضع اقتصادی مردم کار دولت ما نیست، و هر دولت طاغوتی هم از عهده این کار برمیاید (نقل به مضمون).

مهم ترین عامل در آغاز و انجام انتخابات آزادی و دمکراتيک است که ملت ایران از آن محروم است. حکومت ایران نیاز به گرمی بازار انتخابات دارد تا نتایج از قبل تعیین شده را توجیه نماید و اقدامات خود را در صحنهء بین المللی مشروعیت بخشد. ازاین روست که از چندی پیش، پنهان و آشکار، در این محل و آن محل اصلاح طلبان و اصول گرایان ـ که دو روی یک سکه اند ـ اجتماعاتی دارند و در این مقام اند که اگر در این بازی پیروز نشوند حداقل جائی در جابجا شدن های احتمالی داشته باشند. از سوئی دیگر، اکثریت عظیمی از مردم میهن ما، چون بسیاری از دفعات گذشته، نگاهی سرد بر آنچه انتخابات ریاست جمهوری نامیده می شود دارند. نه آنکه این گروه بزرگ به سرنوشت خویش نمی اندیشند بلکه آنان راهی برای ورود به صحنه جز تغییرات بنیادین در قانون اساسی و استواری نظامی متکی بر آراء مردم ایران نیافته اند: آزادی رسانه ها؛ آزادی قلم و بیان؛ آزادی اجتماعات، و پلورالیسم سیاسی باید درایران حاکم شود تامردم ایران به استقبال انتخابات روند.

سی ام شهریور ماه یکهزار و سیصد و هشتاد و هفت

برگرفته از سايت «احترام آزادی»:

http://davarpanahp.blogfa.com/post-384.aspx

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه