بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

شهريور   1387 ـ   اوت  2008

کژی و کاستی

شهباز نخعی

shahbaznakhai@live.ca

در نگاه به جدول مدال گیرندگان دهمین روز بازی های المپیک پکن، به نکته ی جالبی برخوردم. نکته ای با ارزش و امیدبخش. نکته ای که می تواند در یکی از مهم ترین مسئله های دنیای کنونی اثری ـ اگر نه دگرگون کننده ـ دستکم تعدیل کننده داشته باشد. مسئله ای که دنیای قرن بیست و یکم نمی تواند در سیر تحولی ناگزیر خود، از کنار آن بی تفاوت بگذرد زیرا با سرنوشت نیمی از جمعیت آن بستگی مستقیم دارد.

در جدول گیرندگان مدال دهمین روز بازی های المپیک پکن، آمریکا از نظر مجموع مدال های دریافتی با 69 مدال (به اضافه 3 مدال بازی های دونفره) در ردیف اول قرار داشت. از این 69 مدال، 37تای آن را زنان به دست آورده اند. یعنی 54 درصد مدال هایی را که آمریکا کسب کرده، توسط زنان بوده است. این نکته را نیز باید درنظر داشت که از مجموع 22 مدالی که ورزشکاران مرد آمریکایی به دست آوردند، 8 تای آن توسط مایکل فلپس، شناگر اعجوبه ی 23 ساله ای بود که یک استثنا به حساب می آید و اگر این استثنا را از قاعده جدا کنیم، آنگاه درصد آماری مدال های زنان به 60درصد می رسد.

کشور دوم در رده بندی مجموع مدال های دریافتی (از نظر تعداد مدال های طلا در رده ی اول) چین بود که از مجموع 66 مدال 40تای آن را زنان به دست آوردند، یعنی نزدیک به 61 درصد مدال های دریافتی چین سهم زنان بوده است.

در مورد مدال های طلا ـ که چین در رده ی اول قرار دارد ـ آمار کم و بیش در همین حد است. از جمع 39 مدال طلای دریافتی چین، 23تای آن یعنی حدود 60 درصد سهم زنان است. فراموش نکنیم که چین همان کشوری است که در دهه های گذشته، به دلیل سیاست های شدید کنترل جمعیت اعمال شده توسط حزب کمونیست حاکم، در مورد اجازه ی تنها یک فرزند برای هر خانواده، در برخی از روستاها، روستاییان به امید داشتن فرزند پسر، نوزادان دختر را مخفیانه می کشتند.

کشور بعدی که در آن ورزشکاران زن در دریافت مدال گوی سبقت را از مردان ربوده اند، استرالیا است. ورزشکاران زن استرالیایی از مجموع 32 مدال این کشور، 17 تای آن را به دست آوردند یعنی بیش از 53 درصد مجموع مدال ها را زنان کسب کردند. در مورد مدال های طلا، آمار از این هم فراتر می رود. 8 مدال از جمع 11 مدال طلای استرالیا ـ یعنی بیش از 70 درصد مدال های طلا ـ را زنان کسب کردند.

کشور بعدی رومانی است که در رده بندی کسب مدال ها در مقام دوازدهم قرار دارد. از جمع 8 مدال رومانی، 7 تای آن ـ یعنی 88درصد ـ را زنان کسب کردند.

من این پیشی گرفتن زنان در دریافت مدال های بیست و نهمین دوره ی بازیهای المپیک را از آن جهت جالب، با ارزش و امیدبخش می دانم که گامی بلند در مسیر ساختن دنیایی بهتر و با تبعیض و نابرابری کمتر است. مهم ترین نکته در این مورد این است که نشان می دهد که زنان خوشبختانه دریافته اند که حق گرفتنی است و نه دادنی و برای گرفتن حقوق انسانی خویش باید از مرحله ی اقدامات اعتراضی گذر کرده و پا به میدان عمل برای اثبات شایستگی های خود بگذارند و موارد یاد شده بالا نشان می دهند که چگونه به خوبی در این راه موفق شدند تا افسانه ی نیرومندتر بودن مردان ـ که مردسالاران در درازای قرون به عنوان دلیل اثبات فرودستی زنان از آن سوءاستفاده می کردند ـ را باطل کنند.

در رده های بعدی جدول گیرندگان مدال بازی های المپیک پکن، پیشی گرفتن زنان رنگ می بازد و این را شاید بتوان به معیارهای فرهنگی حاکم بر جوامع این کشورها نسبت داد. کنیا با 7 مدال (2 طلا، 3 نقره و 2 برنز) ـ در رده ی نوزدهم، جامائیکا با 4 مدال(2 طلا و 2 نقره) ـ در رده ی بیستم، زیمبابوه با 4 مدال (1 طلا و 3 نقره) ـ در رده ی سی ام، مغولستان با 2 مدال(1 طلا و 1 نقره) در رده ی سی و هفتم، کامرون با 1 مدال طلا در رده ی سی و نهم، الجزیره، قرقیزستان و کرواسی هر یک با 2 مدال (1 نقره و 1 برنز) در رده ی پنجاهم، ارمنستان با 5 مدال برنز در رده ی شصت و چهارم و کشور توگو با 1 مدال برنز در رده ی شصت و ششم قرار دارند. 

حتما می پرسید پس کشور ما ایران ـ که رئیس جمهوری آن دارد به سرعت خود را برای "مدیریت جهان" آماده می کند ـ در کجای این جدول رده بندی قرار دارد؟!

پاسخ را می توانید از تارنمای اینترنتی حکومتی "شهاب نیوز" ـ دوشنبه 28 مردادماه ـ بگیرید:"با سپری شدن نهمین روز از المپیک پکن متاسفانه می توان گفت که کاروان ورزشی کشور عزیزمان ایران به "ناکام بزرگ" المپیک بیست و نهم تبدیل شده و در حقیقت یک افتضاح [لغت نامه دهخدا: رسوایی] تمام عیار به بار آورده است"!

حتما باز می پرسید که مسئول این ـ به قول "شهاب نیوز" ـ افتضاح یا رسوایی کیست؟ پاسخ این پرسش را نیز از نشریه "جهان ورزش" ـ 27 مردادماه ـ بخوانید: علی کفاشیان، دبیرکل کمیته ملی المپیک جمهوری اسلامی با ابراز نارضایتی از عملکرد ورزشکاران ایران در هفته ی اول بیست و نهمین دوره ی بازیهای المپیک گفت:"برای آماده سازی کاروان ورزشی کشورمان 8 میلیارد تومان هزینه کرده ایم ... متاسفانه انتظارات برآورده نشد و به جای باختن باید بگویم بد باختیم"!

دبیر کمیته ملی المپیک جمهوری اسلامی از 8 میلیارد تومان (کمتر از 9 میلیون دلار) چنان سخن می گوید که گویی 800 میلیارد تومان هزینه شده است. حتی کشور فقیر و کاملا ورشکسته ای چون زیمبابوه ـ که تورم در آن 10 میلیون درصد است ـ برای آماده سازی تیم المپیک خود بسیار بیش از 8 میلیارد تومان هزینه و سرمایه گذاری می کند. از این هم می گذریم که کیفیت هزینه کردن این مبلغ چگونه بوده و چه مقدار از آن خاصه خرجی و حیف و میل شده و چه مقدار واقعا صرف آماده سازی ورزشکاران شده است.

آقای رضا سیم خواه، سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی در گفت وگو با روزنامه ی ابتکار ـ 29 مردادماه ـ می گوید:"در ورزش ایران خیلی عوامل و مشکلات وجود دارند که ربطی به سازمان تربیت بدنی یا کمیته ی المپیک ندارد، بلکه بحث نبود یک سیستم است. یک قهرمان جهان نمی داند در مملکت چه کاره است و آینده اش چیست؟ هر چیز ما مقطعی است. آیا ورزش پایه و مدارس و دانشگاه ها اصولی است؟"!

حتماً باز می پرسید: در کشوری که در سه سال گذشته بیش از 200میلیارد دلار درآمد تنها از فروش نفت داشته، چرا تنها 8 میلیارد تومان (9 میلیون دلار) صرف آماده سازی کاروان ورزشی ایران شده ـ از چگونگی هزینه کردن این رقم صرفنظر می کنیم ـ و چرا به قول آقای رضا سیم خواه ورزش پایه و مدارس و دانشگاه های ما "اصولی" نیست؟!

پاسخ این پرسش را هم از روزنامه کیهان حکومتی چاپ تهران ـ 28 مرداد ماه ـ بخوانید:"مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان گفت: 20 موسسه قرآنی با اعتبار بالغ بر 600 میلیارد ریال، در این استان تجهیز و راه اندازی شد"! یعنی در واقع 5/7 برابر پولی که برای آماده سازی کاروان ورزشی کشور در المپیک پکن اختصاص یافته، تنها در استان هرمزگان صرف"تجهیز و راه اندازی 20 موسسه قرآنی" شده است. حالا این که در این 20 موسسه چکار می کنند و "تجهیز و راه اندازی موسسه های قرآنی" چگونه اموری است را باید از مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان پرسید. اما، این را با جرأت می توان گفت که این 600 میلیارد ریال ـ تنها در سطح استان هرمزگان ـ همان پول هایی است که صرف "ورزش پایه و مدارس و دانشگاه ها" نشده است!

حتما باز هم می پرسید: پس چرا مسئولان در برابر این ـ به قول "شهاب نیوز" ـ "افتضاح و رسوایی" دست روی دست گذاشته اند و هیچ کاری نمی کنند؟!

دادن چنین نسبتی به مقامات مسئول و دلسوز حکومت ولایت مطلقه ی فقیه نهایت بی انصافی است! بنابر گزارش 26 مردادماه خبرگزاری رسمی ایرنا از پکن:"مراسم جشن نیمه شعبان، باشکوه خاصی از سوی سفارت جمهوری اسلامی و رایزنی فرهنگی کشورمان در چین، در یکی از هتل های شهر پکن برگزار می شود. اعضای کاروان ورزشی کشورمان و مقامات و روسای فدراسیون های ورزشی و مقامات کمیته ملی المپیک جمهوری اسلامی که در پکن به سر می برند، در این آیین باشکوه حضور می یابند تا گره ای که در کار آنها افتاده است، به یاری آقا حضرت صاحب زمان(عج) هرچه زودتر برطرف شود"!

آیا از شتاب خود در قضاوت درباره ی مقامات و مسئولان محترم و این که دست روی دست گذاشته اند و کاری نمی کنند، احساس شرم نمی کنید؟!

برای تنبه و عبرت کافران بی ایمانی که با دست به دامان آقا حضرت صاحب زمان (عج) شدن مقامات مسئول به دیده ی تردید می نگرند، این را نیز بدانید که در پی این اقدام مؤمنانه حضرات، سرانجام در روز یازدهم بازی های المپیک پکن، طلسم کاروان ورزشی کشور شکسته شد و آقای مراد محمدی ، کشتی گیر وزن 60 کیلوگرم به یک مدال برنز دست یافت!

حتما باز هم می پرسید: اگر دست به دامن آقا حضرت صاحب زمان(عج) شدن اینقدر مؤثر است، چرا مقامات مسئول، پیش از اعزام ورزشکاران، برای هر یک از آنان یک مراسم جداگانه برگزار نکردند و از آقا حضرت صاحب زمان(عج) درخواست مدال طلا برای هر یک از آنان ننمودند؟!

راستش را بخواهید، من دیگر از این پرسش های فضولانه کلافه شده ام. به من چه مربوط است؟! این شما و آنهم مقامات مسئول بروید از خودشان بپرسید!

خبرگزاری شهاب نیوز، در بخش دیگری از گزارشی که بخشی از آن در بالا آمد، می گوید:"سئوال اصلی این است که چه عامل یا عواملی باعث شده است نتایج کاروان ورزشی جمهوری اسلامی به گفته ی آقای کفاشیان دبیرکمیته ملی المپیک یک "فاجعه" باشد؟ ... پاسخ به این سئوال ظاهراً پیچیده چندان دشوار نیست. مشکل در اغلب زمینه ها از جمله ورزش، در درجه اول، مشکل "مدیریت" است".

این مشکل "مدیریت" ـ به گفته ی "شهاب نیوز" ـ ناشی از چیست؟! پاسخ این پرسش را عقل کل نظام، آقای علی اکبر هاشمی رفسنجانی، با صراحتی کم نظیر ـ که از ایشان بعید است! ـ می دهد. به گزارش 24 مردادماه روزنامه کارگزاران، آقای هاشمی رفسنجانی در دیدار با علما و روحانیون حوزه ی علمیه مشهد گفت:"از آنجا که از گذشته حکومت های محلی وجود داشته اند، مدل حکومت و نظام، مدل جدیدی است که براساس مکتب اهل بیت (ع) تدوین شده است. بحث ولایت فقیه که حضرت امام (ره) در نجف آن را تدریس می کردند، مبدأ حکومت قرار گرفت که در تشکیل حکومت بی سابقه است".

من و شما، ممکن است که در مورد مناسب بودن عبارت "بی سابقه" با آقای هاشمی رفسنجانی اختلاف نظر داشته باشیم و "من درآوردی" را عبارت مناسب تری بدانیم! به هرحال، آقای رفسنجانی این روش حکومت را "روشی هوشمندانه" دانست و گفت:"من که هم سیاست می دانم و هم مدیریت را تجربه کرده ام، معتقدم این کار طراحی نبود، بلکه مشیت الهی بود که هیچ آلترناتیوی هم ندارد... عده ای می گویند حکومت ما حکومت آخوندی است، که درست هم می گویند، چرا که هم اکنون در دستگاه های مختلف، روحانیت نقش پررنگی دارد، البته کار اجرایی در دست دیگران است که حق هم هست، چون آنها متخصص هستند"!

نگارنده امیدوار است که بیانات صریح و بی پرده آقای هاشمی رفسنجانی کاملا رفع ابهام کرده باشد که به قول آقای رضا سیم خواه:"اصولی نبودن ورزش پایه و مدارس و دانشگاه ها" یا به قول "شهاب نیوز" مشکل "مدیریت" در چیست و کجاست؟! واقعیت همانست که آقای هاشمی رفسنجانی می گوید:"حکومت ما حکومت آخوندی است که هم اکنون در دستگاه های مختلف روحانیت نقش پر رنگی دارد". در این حکومت"بی سابقه" ـ بخوانید "من درآوردی" ـ طبعاً از آنجا که مدیران و متخصصان واقعی و لایق زیر بار "نقش پر رنگ روحانیت" نمی روند، ناگزیر کار اجرایی در دست کسانی می افتد که مایه و هنری جز چاپلوسی و ریاکاری و خرافه زدگی ندارند و برای رفع مشکل و شکستن طلسم "افتضاح و رسوایی" کاروان ورزشی در المپیک پکن، دست به دامن آقا حضرت صاحب زمان(عج) می شوند!

حکیم توس درباره ی ارزش ورزش و جایگاه آن می گوید:

"ز نیرو بود مرد را راستی / ز سستی کژی زاید و کاستی"

از مقامات مسئول ضعیف، نادان و ناکارآمدی که در سایه پذیرفتن "نقش پر رنگ روحانیت" به شغل و مقام و جاه و ثروت و داشتن دست در کاسه ی غارت گسترده ثروت مردم بخت برگشته و به فقر کشیده شده ی ایران رسیده اند و از "مردی و راستی" بویی نبرده اند، چه انتظاری می توان داشت جز کژی و کاستی!

بازگشت به خانه