بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

شهريور 1387 ـ   اوت  2008

فعالان حقوق بشر به پیش!

حمیدرضا خادم

چندی پیش خبری در خبرگزاری ها به نقل از سخنگوی قوه قضاییه منتشر گردید که به باور من یکی از بزرگترین و پرافتخارترین پیروزی های چند سال اخیر فعالان مدنی و حقوق بشری در برابر حاکمیت مستبد دینی و ناقض حقوق بشر، در ایران بود. آقای جمشیدی، سخنگوی قوهء قضاییه، در نشست خبری خود، با اشاره به دو مورد عفو و همچنین چند مورد تخفیف مجازات سنگسار گفت: «این حکم در مورد تمام کسانی که به آنها صادر شده ، موقوف الاجراست».

در چند سال اخیر که فعالان مدنی، سیاسی و حقوق بشری بصورت مجزا، اما با هدفی مشترک و مشخص در ایران و حتی در خارج از ایران اقدام به تشکیل نهادهای حقوق بشری و فعالیت گسترده و بدون توقف در اطلاع رسانی و اعتراض به حاکمیت جمهوری اسلامی، در جهت جلوگیری از نقض حقوق بشر و رفع فشار بیشتر بر ملت ایران بخصوص فعالان سیاسی، مدنی، دانشجویی، صنفی و زنان نمودند. حاکمان برقدرت نشستهء جمهوری اسلامی ـ که دائماً، در خفا و آشکار، اقدام به شکنجه، شلاق، اعدام و ده ها مورد نقض حقوق شهروندی افراد می نمودند ـ در اغلب آن مواردی که اطلاع رسانی و اعتراض به شکلی گسترده توسط این نهادها صورت گرفت ناگزیر به عقب نشینی شدند و، اگر نگاهی به آمار و مدت زمان زندان در ایران بیاندازیم، به شکل غیر قابل تصوری این زمان کاهش یافته است .

کسانی که از ابتدای انقلاب حتی تا انتهای دههء هفتاد توسط حاکمیت و با اتهام های مختلف بازداشت می شدند اغلب در بی خبری به حبس های طولانی، مجازات های سنگین و اعدام محکوم می شدند، اما فشار این نهادها در چند سال اخیر باعث گردیده که طول زندان و بازداشت به شکل چشم گیری کاهش یافته، اعدام سیاسی به حداقل ممکن رسیده و حاکمیت به واسطهء این فشارها، که با بیانیه ها و حمایت های نهادهای بین المللی بر قدرت آن افزوده می شود، ناگزیر گشته برای این افراد تنها پرونده سازی نموده و بازداشت هایی که هیچگاه تمامی ندارد، اغلب در کمتر از دو ماه با قرار وثیقه و کفالت به پایان برسد. هر چند آثار مخرب و کوبنده همین چند ماه و حجم پرونده و اتهامات سنگین و بی اساس در موارد اندکی این افراد را منفعل می سازد ولی آزاد شدن ظاهری آنان از بند و حبس، خود گامی بزرگ است  و نشانهء عقب نشینی حاکمیت در برابر این فشارهاست . 

با توجه به اینکه قوانین حاکم در ایران اغلب برگرفته از فقه اسلامی می باشد و لازم الاجراست، توقف حکم سنگسار نیز می تواند بیانگر شدت تاثیر اعتراضات و فعالیت های نهادهای مدنی و حقوق بشری باشد . 

در شهریور ماه 1360 ـ زمانی که جبهه ملی ایران به حکم اعدام و لایحه قصاص اعتراض نمود ـ آیت الله خمینی طی سخنانی، برای اولین بار در تاریخ ایران، گروهی را «مرتد» خواند و بواسطهء این سخنرانی تمامی اعضای جبهه ملی ایران بازداشت و تحت شکنجه شدید قرار گرفتند. شادروان دکتر اردلان، از رهبران جبهه ملی ایران، در آن زمان در بیان آن لحظات می گفت: «فضایی در ایران حاکم بود که پس اعلام ارتداد جبهه ملی و بازداشت اعضای آن، زندانبانان و بازجویان ما را با چشمانی بسته و بوسیله اسلحه به سلول هدایت می کردند تا تماس بدنی با ما نداشته باشند!»

به باور من، اگر در آن زمان تظاهرات چند صد هزار نفری جبهه ملی ایران با وجود همین فضای  دینی و انقلابی فراگیر می شد و تمام مردم و احزاب سیاسی از این موضع پشتیبانی می کردند، در طول این سه دهه ایران هرگز شاهد اعدام های سیاسی و کشتار دسته جمعی هموطنان نبود. همان هایی که امروز عملکرد جبههء ملی ایران را در اوایل انقلاب به نقد می کشند در آن زمان یا سکوت کرده و یا به پشتیبانی از روحانیون برخواستند .

امروز حاکمان جمهوری اسلامی ـ که به صورتی کاملاً مشهود گرفتار بحران اقتدار و سلطه بر ملت ایران شده اند ـ برای نمایش قدرت، با تبلیغات گسترده، جوانان این کشور را بازداشت نموده و با اتهامایی با عنوان اراذل که در هیچ جای قانون اساسی این رژیم وجود ندارد و یا با اتهام های واهی و غیر مستند، اقدام به اعدام های دسته جمعی نموده تا نگاه ها را گمراه و سرپوشی بر بحران اقتدار خود گذارد.

اعدام کودکان زیر هجده سال، که ناقض تعهدات بین المللی جمهوری اسلامی است، همچنان ادامه دارد و ایران در صدر اعدام کودکان در جهان می باشد .

اگرچه همچنان بازداشت دانشجویان ، زنان و فعالان سیاسی و مدنی ادامه دارد. ولی با شرایطی که اینک با تلاش فعالان حقوق بشری بوجود آمده است، و تاثیر بسیار مثبت آنرا در عقب نشینی حاکمان مستبد و تمامیت خواه جمهوری اسلامی می بینیم، ضروریست برای عقب راندن هرچه بیشتر آنان و رعایت حقوق بشر فعالان مدنی و حقوق بشری، این بار با قدرت بیشتر و با تشکیل کمپینی گسترده این حاکمان را تحت فشار قرار دهيم تا بواسطهء آن، همراه با فشار نهادهای بین المللی، دیگر شاهد چنین رفتارهای قرون وسطایی در ایران نباشیم.

بازگشت به خانه