بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

تير 1387 ـ   ژوئن  2008

اشباح طبقه سوم انجمن

امروزنامه ـ سايت غير رسمی انجمن صنفی روزنامه نگاران ايران

(به دلیل احتمال بروز مشکلات غیرمترقبه برای اشخاص، از ذکر اسامی معذوریم.)

در پاگرد طبقه سوم می ایستی. در می زنی. چراغ ها روشن است. صداهایی نامفهوم می آید. کسانی نجوا می کنند. در باز نمی شود. این پا و آن پا می کنی. بروی یا بمانی؟ دوباره در می زنی. نور ضعیفی که از زیر در بیرون می زند با این طرف و آن طرف رفتن سایه هایی، تاریک روشن می شود. کسی به طرف در می آید و از چشمی تو را می نگرد و احتمالاً کوچکتر از آن که هستی می بیندت! صداها ضعیف می شوند. سایه کنار نمی رود. انگار از روزنه، چشمی می خواهد تا اعماق وجودت را بکاود که خودی هستی یا نه و فکرت را بخواند که به چه کار آمده ای. از خودت می پرسی بررسی حقوق روزنامه نگاری مگر عملیات جاسوسی است که هیچ کس نباید از آن خبردار شود؟ عملیات جاسوسی؟! به این فکر می خندی. عملیات جاسوسی آن هم در این جا؟! جلو این همه روزنامه نگار کنجکاو و سمج؟! نمی شود. بالاخره از جایی درز می کند که آن جا چه خبر است. از خیر داخل شدن به این طبقه می گذری و می روی طبقه پایین تر. اما به خودت می گویی طبقه سوم چیز دیگری است!

اولی: می گفت تازگی ها انجمن [منظور انجمن صنفی روزنامه نگاران است] مشکوک شده!

خندیدی چون فکر می کردی اولی دچار توهم توطئه است.

دومی: انجمن می خواهد از حقوق روزنامه نگاران دفاع بین المللی کند.

هیجان زده پرسیدی: چگونه؟

دومی: قرار شده انجمن شرح احوال روزنامه نگاران دستگیر شده یا دچار محدودیت شده را به همه جای دنیا بفرستد. برای همین مرکز مطالعات حقوق بشری را راه انداخته.

اولی: کجا؟

گفتی: طبقه سوم (آه از این طبقه سوم دوست داشتنی!) ساختمان انجمن. بعد پرسیدی «پس چرا به کسی از اعضای انجمن اعلام نکردند برای همکاری؟»

دومی: حقوق بشر «تخصص» می خواهد. باید بدانی راجع به چه چیزی و چه کسی اطلاعات جمع کنی و به کجا این اطلاعات را بفرستی.

گفتی این تخصص را هر روزنامه نگاری دارد.

دومی: نه! این «تخصص» با آن تخصص فرق دارد!

اولی: اما قرار نبود انجمن صنفی روزنامه نگاران به جای حقوق روزنامه نگاران به حقوق بشر بپردازد.

سومی: (از راه رسیده و بی خبر از این حرف ها): شنیدید که طبقه سومی ها برای موسسات خارجی پژوهش انجام می دهند؟

تو هاج و واج به اولی و دومی نگاه کردی و از سومی پرسیدی: «لابد پژوهش روزنامه نگاری؟!»

سومی: معلوم نیست. می گویند قرار است پرونده های نقض حقوق بشر را از آن طرف تنظیم کنند و این جا پرونده ها با تحقیقات، مستند شود و نتایج به آن طرف فرستاده شود.

دومی (که چند ماهی است از روزنامه ای که در آن کار می کند حقوق نگرفته و هر چه به این مسئولین انجمن می خواهد حالی کند که دچار چه فلاکتی است نمی تواند): حق الزحمه اش چه می شود؟!

سومی: معامله پایاپای است! اطلاعات بده، حمایت ببر!

گفتی حمایت؟ حمایت از چی یا کی؟

سومی: (با حالتی مرموز): بالاخره...

اولی: نگفتم انجمن [منظور انجمن صنفی روزنامه نگاران است] تازگی ها خیلی مشکوک شده!

با خودت فکر کردی پس درِ بستهء طبقه سوم، بی خود بسته نیست. پس رفت و آمد آدم های «حبس کشیده» به انجمن و مخصوصاً طبقه سومِ دوست داشتنی بی دلیل نیست. پس اینکه هیئت مدیره انجمن فعلاً نباید تغییر کند، حتی به قیمت انحلال آن، بی حکمت نیست. پس...

اولی: (افکارت را برید): به نظرم باز هم بازی خوردیم! این همه سال، این همه نیرو، این همه فکر، این همه هزینه، این همه جوانی، همه اش برای دست گرفتن چماق حقوق بشر بود!

دومی: کاشکی یکی از نورچشمی های حقوق بشردوست، فکری به حال حقوق معوقة من می کرد!

سومی: اولاً حقوق معوقة تو به انجمن صنفی مربوط است نه به این انجمن! در ثانی، همه کس که نباید از همه جای انجمن سر در بیاورد! ثالثاً تو که رنج «سفر» نکشیده ای تا «گلیمت را بتوانی از آب بیرون بکشی»!

تو فکر کردی که در پشت آن در بستة طبقة سوم چه خبرها که نیست. احساس کردی که این جا غریبه ای، و محرم اسرار، آنانند که «حبس کشیده اند» یا نورچشمی چشم آبی ها هستند. در پاگرد طبقه سوم، چشمی که رنگش معلوم نبود، از روزنه، همه را کوچکتر از طبقه سومی ها می دید.

http://emrooznameh.com/200806233floori.htm

بازگشت به خانه