بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

12 اسفند 1386 ـ  3 مارچ 2008

کم مایگان در عرصه ی سیاست ایران

رضا عزیزی

Rezaazizi.n@gmail.com

ترجیح  تقوا به دانش و خرد، در جمهوری اسلامی به وضعیت اسف باری انجامیده که در آن عرصه ی سیمرغ ، مملو از مگسان ناچیز گردیده است.

شوربختانه، دامنهء این کم مایگی و کم مایه پروری به سازمان ها و گروه های مخالف جمهوری اسلامی هم کشیده شده است. یکی از دلايل فقذان گیرایی بسیاری از گروه ها و سازمان ها ی درون و برون مرز برای مردم ایران، همین منش بسیج پروری است. به ویژه، روی سخن با سازمان هایی است  که  مملو از مردانی هستند که پس از سال ها زندگی در کشورهای قانونمند و دمکرات غربی، هنور قواعد و اصول رفتار سیاسی و دمکراتیک را در نیافته اند و، با منش و روش خود، آنچنان موج های دفع کننده ای از خود می پراکنند که ایرانی علاقه مند و دلسوز میهن، تر جیح میدهد که بسوزد و بسازد اما همراه جوجگانی که ادای خروس را در می آورند نشود. به گفته ی سعدی بزرگ:

ندهد هوشمند روشن رای

به فرو مایه کارهای خطیر

بوریاباف اگر چه بافنده است

نبرندش به کارگاه حـریـر

این عرصه زمانی دراز است که نخبه گریز گردیده است؛ و روشن است که عرصه ای که بسیاری از افراد شایسته و نخبه در آن، بنا بر واقعیات موجود، گوشهء خلوت گزیده اند، تنها جولانگاه امثال احمدی نژادها و هخاها می شود.

این واقعیت، روند پرورده شدن اندیشهء نوگرایی و دگرگشت فرهنگ سیاسی را هم به عقب خواهد انداخته است.

شايد بزرگترین لطف سازمان های مخالف ولایت فقیه  به مردم،  و به خود،  نسپردن مسئولیت های سیاسی تشکیلات خود به شعبده بازان و معرکه گیرها باشد. از آنجا که در کشوری همچون ایران ـ که مبتلا به قحط الرجال مزمن است و در آن کمیت نقشی بسیار کم اهمیت تر از کیفیت را بازی میکند ـ بایسته آن است تا شايسته سالاری و واگذاری ساز و کارها به افراد دارای شعور و اندیشهء سیاسی و اجتماعی در پيش گرفته شود  تا بدین گونه این گروه ها  وجه تمایز خود را با جمهوری اسلامی هر چه پررنگ تر کنند؛ وگرنه مردمی که شیوه ی  گذران زندگی و زنده ماندن در کویر سوزان جمهوری اسلامی را آموخته اند دلیلی نمی بینند تا نیرویی هائی را جانشین آنان کنند که تنها فرقشان پوشیدن کت و شلوار و تراشیدن ریش  و زدن  سنجاق سینه ی مزین به پرچم ایران است.

نکته ای که موجب سرکشیدن بارقه ی امید در دل ها می شود آن است که، در تماس های شخصی و با خواندن وب لاگ هایی که از درون شوره زار جمهوری اسلامی راه به بیرون پیدا می کنند، وجود این واقعیت مشهود است که جوانان، دانشجویان و اندیشه ورزان ایران مستقلاً در پی یافتن راه خود می باشند؛ و متانت، ادب، فرهنگ، رواداری و آزادی جویی دلگرم کننده ای در جای جای نوشتار و گفتار  نسلی که شوره زار ولایت فقیه بالیدنشان را بر نمی تابد دیده می شود.

این نسل کسروی، فروغی، مصدق، صدیقی، و بختیار  خود را خواهد یافت و خواهد ساخت. او اکنون در حال دریافت این واقعیت است که کلید گشودن این قفل در دست خود اوست ـ نه در دست آمریکا و نه در دست خارج نشینان.

این نسل مایه و پایه اش بسیار بیشتر و سترگ تر از آن  است که به دنبال رهنمودهای این و آنی باشد که هنور در کوچه های ایدئولوژیک پیش از انقلاب درمانده و از این هزارتو  راهی به بیرون پیدا نمی کنند.

بازگشت به خانه