بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

23 بهمن 1386 ـ   12 فوريه 2008

دانشجويان، مردم و جمهوري اسلامي

جمشيد چاووشی

رژيم جمهوري اسلامي پس از گذشت 29 سال حکومت بر ايران ارمغاني به غير از فقر فساد عقب ماندگي و به انزوا کشاندن کشور در مجامع بين المللي نداشته است. مردم ايران که از زندگي فقيرانه خود به ستوه امده اند اکنون به اين نتيجه رسيده اند که تنها راه نجات از اين ورطه هولناک بر چيده شدن حکومت فاسد آخوندى است. اعتراضات پي در پى در گروه هايي همچون دانشجويان، معلمان، کارگران، زنان و گروه هاي مختلف ديگر، همگي نشان از نارضايتي عمومي و ريشه دار از حکومت فعلي دارد.

در اين ميان، دانشجويان به عنوان قشر پيشرو مخالف رژيم، مهمترين روزنهء اميد جامعه هستند. مردم همواره اميدوارند اولين جرقه هاي سرنگوني رژيم توسط دانشجويان روشن شود. دانشجوي ايراني وقتي کشورش را، با آن همه ثروت خدادادي و با قيمت بي سابقه نفت، کشوري فقير و جهان سومي مي بيند، وقتي مشاهده مي کند که عوامل رژيم آشکارا در خيابان ها مزاحم نواميس مردم مي شوند و طرز لباس پوشيدن به آنان ياد مي دهند، وقتي کشورش را در مجامع بين المللي کشوري منزوي، تحريم شده و حامي تروريست مي بيند، هنگامي که از فساد، رشوه خواري و بي عدالتي گسترده در کشورش اگاه مي شود، هنگامي که مشاهده مي کند جوانان کشور در دامی سياه گرفتار شده و از آيندهء خود به کلي نااميد هستند، تنها دليل اين همه فلاکت و بدبختي را نالايق بودن حکومت مي داند.

دانشجويان که زماني اميدوار بودند با ظهور دولت خاتمي تحولات اساسي در سيستم حکومتي بوجود آيد و ابتدايي ترين حقوق شهروندان از جمله آزادي بيان که از شعارهاي اصلي دولت به اصطلاح اصلاحات بود محترم شمرده شود، با فاحعه قتل هاي زنجيره اي و قلع و قمع بي رحمانه نشريات و زنداني شدن روزنامه نگاران و روشنفکران مواجه شدند. رژيم جمهوري اسلامي 8 سال دوره اصلاحات را سپري نموده و نشان داده است که به هيچ وجه حاضر به عقب نشيني از مواضع به اصطلاح انقلابي و محافظه کارانهء خود نيست. ديگر اکنون کسي اميد به اصلاح رژيم و پايبندي حکومت به اصول دموکراسي ندارد. دانشجويان، که زماني مشتاقانه حامي دولت اصلاحات و به خصوص شخص رئيس جمهور خاتمي بودند، با سرخوردگي به اين نتيجه رسيدند که اين رژيم همچون خانه اي است که از پاي بست ويران است و آمدن يا رفتن دولت ها هيچ گونه تاثيري در روش و مشي حکومت نخواهد داشت.

رژيم جمهوري اسلامي در سال هاي اخير تلاش بسيار گستردة اي در جهت نفوذ در دانشگاه ها و کنترل نمودن فعاليت هاى دانشجويي نموده است. جلوگيري از گردهمايي ها، ربودن و به زندان انداختن فعالان دانشجويي، توقف پي در پي نشريات دانشجويي، بازنشسته کردن اجباري اساتيد منتقد، همگى در جهت مهار کردن اعتراضات دانشجويي و منزوى کردن آنها صورت مي گيرد. جمهوري اسلامي با حمايت گسترده از گروه هاي بسيجي و چماق به دست ها سعي در تقويت آنها در دانشگاه ها و بوجود آوردن طيفي دارد که حامي اصول و برنامه هاي آنان باشد. اين گروه ها به هيچ وجه نتوانسته اند در طيف گسترده اي از دانشجويان نفوذ داشته باشند و هميشه در اقليت بوده اند.

اغلب مشاهده مي شود در جريان سنگ باران سفارتخانه ها و يا به آتش کشيدن پرچم کشورها تنها گروه اندکي از چفيه داران و جيره خواران رژيم حضور دارند. اين اراذل و اوباش به هيچ وجه نمايندگي اکثريت دانشجويان را بر عهده ندارند. اين گروه هاي کوچک بسيجي و حزب اللهي نه تنها از نظر طرز تفکر و گرايش سياسي هيچ گونه هماهنگي با اکثريت دانشجويان ندارند بلکه از نظر علمي نيز در سطوح بسيار پائين دانشگاه قرار مي گيرند؛ زيرا اغلب اين افراد با استفاده از سهميه هاي گوناگون که رژيم جمهوري اسلامي با عناوين مختلف براي آنها در نظر گرفته وارد دانشگاه ها شده اند. اکثريت دانشجويان از واپسگرائي هاي ملاها، از جهاد و انتحار و به آتش کشيدن پرچم کشورها بيزارند. آنان خواهان صلح و دوستي با همه کشورهاي جهان هستند.

سکوت نسبي کنونی حاکم بر دانشگاه ها سکوتي از سر رضايت وتسليم نيست. نارضايتي در بين دانشجويان يک نارضايتي عمومي و همه گير است. اين نارضايتي ريشه در آرمان دموکراسي خواهي آنان دارد. جدا نمودن مقولهء دين به عنوان يک مقوله کاملاً شخصي از کارزار حکومت و سياست از جمله خواسته هاي قشر دانشگاهي است که جمهوري اسلامي را به شدت دچار وحشت نموده است. در طي سال هاي اخير بيشترين اتحاد و هماهنگي بين دانشجويان و مردم احساس مي شود. مردم ايران همسو با دانشجويان به اين نتيجه مشترک رسيده اند که اين حکومت به هيچ وجه شايسته ايران نيست و نمي تواند کشور را همگام با جامعهء جهاني به پيش ببرد. و اکثريت جامعهء ايران نمود خواسته هاي خود را در فرياد اعتراضي دانشجويان مي بينند.

اميد است اين همراهي و همسويي روز به روز تقويت شود تا روزي که بساط استبداد و خودکامگي از کشور ايران برچيده شود. آن روز چندان دور نيست.

بازگشت به خانه