بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

11 بهمن 1386 ـ 31 ژانويه 2008

مستبدان تازه راه!

سهيل آصفی

سالها. سالهاي سال است كه مشغول نزاع با خوديم كه كاري بجز اينمان نبوده است. روح انحصار و تماميت خواهي در بند بند هستي شرقي ما ريشه دوانده است و شايد هم از اين روست كه اساسا با واژه ي "ديگر" بيگانه ايم. تاريخي پر از تكرار و تكرار و سيلاب خون "ديگر خواهان" در طول يكصد سال خواست تحول و پوست انداختن.كه بي شباهت نيست به كمدي هاي رايجي كه سالها پس از قرون وسطا و در دوران نوزايي در غرب روي صحنه مي رفت.

انگار كه هنوز و همچنان در دايره ي "من" غوطه مي خوريم ما و نهاد استبداد در ريشه هاي جان جوان ما نيز خانه كرده است كه تمام مساله اين است و چيزي نيست جز اين اگر خوب تاريخ معاصرمان و بويژه اين يكصد سال از مشروطيت بدين سو را وا بكاويم.

بارها در خود و از خود پرسيده ام كه تا كجا مي تواني بپذيري تفاوت را. لنز ايدئولوژيك پيش چشم تا كجا مي تواند فراق بال دهد انديشه را و تفكر كه نيازمند ساختي منسجم است و در عين حال پويا. و مي بينم در روزهاي ماضي و هم روزهايي كه بنام حال رقم مي خورند نهاد استبدادي درون بسياريمان همچنان همان است كه بود. ما مستبدان تازه راه!

در بسياري از ماست اين درد تاريخي كه مسئوليت يا تعهدي را احساس مي كنيم به خود به ميهن به جهان و به همه آنان كه قربانيان تبعيض و نظم غير انساني موجودند.

با مفهوم عدالت بيگانه نيستيم و بارها ورد زبانمان شده است دموكراسي. بي آنكه مفهومي فراگير و شفاف را پيش نظر آوريم و بر آن بكوشيم. ما نيستيم و ما نمي توانيم تا ريشه هاي كهن تماميت خواهي را در وجود خود نخشكانيم كه پيام اوران زميني "جهاني ديگر" باشيم و از افقي انساني براي فرداي انسان سخن بگوييم بي آنكه در لحظات جاري زندگيمان "تبار يزداني انسان" را از چنبره ي ساخت هاي محدود ذهن خود خارج كنيم و اين رهايي در حضور و منش و پراكسيس زندگي روزمره ي ما جاري شود .

در ذات ماست شايد كه دموكرات بودن اساسا مفهومي انتزاعي و بعضا دشنامي "ليبرالي" براي آن گروه كه با منطق "چماق" سخن مي گويد در ذهن ها حك شود.گاه در نهاد "قهرمانان راه رهايي و مبارزه با استبداد" ميهن چنان مستبداني مي بينيم كه لرزه بر اندام مي افتد از آن فردا كه بايد سكان دارش باشند اين جماعت. و اين مائيم!

سخن به درازا نمي رود و اين تكلمه ها در آشيانه مجازي بيش از آنچه چيزكي باشد براي نوشتن سياه كردن هايي است از بودن. كه "بودن" عين انسان زيستن تواند بود و گمانم بر اين است حالا كه كوشش در راه ارزش هاي حقوق بشري و دمكراسي خواهي فارق از ديوارهاي سخت انحصار و استبداد ذهني ديرپاي ما ضرورتي است مبرم كه به هر توش و توان بايد كه راه ناهموار آن را هموار كرد.

http://soheilasefi.blogfa.com/post-591.aspx

 بازگشت به خانه